رسول شادی و جشن رسول ذوالمِنَن است

بر آسمان سعادت ز انجُم انجمن است

ز من به نظم نکوتر که نظم کار من است

نظام دین پیمبر مظفر حسن است

که فخر ملک زمین است و سید زَمَنَ است

که صدر ملک و بساط وزارتش چمن است

که در شمایل او بوی سوسن و سمن است

حدیث او ز حوادث نجات مُمتَحَنَ است

رضای او سبب اتصال جان و تن است

که عصمت مَلَک ُالعرش پیش او مِجَن است

حجاب عزّت او در حجاز و در یمن است

طراز دولت او در طراز و در خُتَنَ است

سپهر محو کند هر چه بر زمین مِحَنَ است

نشسته شاد به حکم و مراد خویشتن است

تقرّب ملک ملک بخش تیغ زن است

درست گشت که اقبال او سپه شکنست

به مهر اول دل خرد و بزرگ مُرتَهَنَ است

مگر سه شاه که شاهی بهر سه مُقتَرنَ است

ز جنس حاتم و نُعمان و سیف ذوالیَزنَ است

ز بهر خدمت او در تأسف بدن است

دو چشم خلق ز بیداری تو دروسن است

گمان برم که مگر فطرت تو از فِطَنَ است

که ملک کودک و خُر دست و عدل تو لَبَنَ است

زآفتاب و مَجرّه سفینه و سفن است

که در حمایت او صَعوه همچو کرگدن است

که پیش او به عبادت خمیده چون شَمَنَ است

به آب دست تو بر عاشق است و مُفتَتَنَ است

به شکل گاه چو نعل است و گاه چون لگن است

گه نَوال دل تو چو بحر موج زن است

که کوه و بحر تو را در میان پیرهن است

به صیدگاه اجل صیدگیر اهرمن است

دل عدوت ز بس کاندرو فریب و فن است

گهی چو مرغ قفس گه چو مرغ بابزن است

که دستبرد خلاف تو جمله را رسن است

چه مرده ای که ز صد سال باز در کفن است

خزینه ای که درو گنج عقل مُختَزن است

بر او قضا و قدر پاسبان و مُؤتَمَن است

چه باک داری اگر روزگار پرفِتَنَ است

که طاعت تو طراز فرایض و سُنَن است

شود خدای پرست آن که عابدالوثَن است

که درّ و مشک مرا در ضمیر و در دهن است

که مشتریش سپهرست ومشتری ثَمَن است

چنین گهر نه به خشکی به دست کوهکن است

که نافع همه اعضا و رافعُ الحَزَن است

دهد فروغ توگویی ستارهٔ یمن است

ز دست آنکه خداوند زلف پرشکن است

چهی چو سیم سپیدش میانهٔ ذَقَن است

گمان کنند که گلنار بار ناروَن است

وگرچه خانهٔ تو چون بهار بَرهَمَن است

همیشه تا که زغن را مقام مرزغن است

به مَرزَغَن تن اعدات طعمهٔ زغن است

بقای پیر و جوان و فنای مرد و زن است

که با تو عزّ و شرف همنشین و هموطن است

هزار سال دگر بر امید آمدن است