زهی خجسته و فرخنده باد فروردین

همه جهان ز تو پرحور عین شد ای عجبی

شنیده ای تو ز فردوس نغمهٔ داود

شد از نسیم تو هشیار مست آذرماه

طلایهٔ حشم توست نرگس و سوسن

زمین شد از نفست پربخار مشک و بخور

دو چشم ابر زعشق تو گشت درافشان

ز کوهسار تو کردی نگارخانهٔ هند

تذرو را ز شقایق تو بر نهی بستر

بدین صفت که تویی خوانمت نسیم بهشت

مسافری تو و گرد جهان مسافروار

اگر بدان صنم ماهروی برگذری

در آن دو زلف دل آویز او بجوی دلم

وگر تو را سوی فردوس بازگشت بود

وزو سوال کن آنگاه تا که بود به حق

وگر شوی به زیارت سوی مدینهٔ علم

بگو که بوسه بدان خاک ده که هست در او

وصی خاتم پیغمبران و شیر خدای

نه دل به کفر بیالوده و نه لب به شراب

در مدینهٔ علم است و در مناقب او

اجل مُشّید دولت ستوده مجدالملک

سر فضایل ابوالفضل کاختران سپهر

به خدمتش همه آزادگان شدند رهی

به خاک درگه او کافیان همی نازند

زحادثات فلک درگه مبارک او

چو قدر اوست به نزدیک کردگار عظیم

عظیم دارکسی راکه او دهد تعظیم

به نوک کلک همی هر زمان بپیوندد

ز بهر مرتبت آن عِقده ها همی بندد

اگر خبر شدی ابلیس را ز نور دلش

سجود کردی و هرگز نگفتی آدم را

آیا متابع رای تو مهر روشن تاب

اگر ز عقل بپرسی که کیست سیّد عصر

وگر ز یُمن بپرسی که مسکن تو کجاست

وگر فلک زکفایت ترازویی سازد

وگر ز چشمهٔ عدلت خورند کبکان آب

وگر به آهوی دشتی عنایت تو رسد

نگین تویی و چو انگشتری است ملک جهان

مراکب تو به اقبال تا به درگه تو

به باطن اندر سرّی است با خدای تورا

کسی که کاهش جاه تو را نهد سر و تن

کسی که مهر تو از دل برون کند نفسی

متوز کین و عدو را به روزگار سپار

به وقت آنکه در آغاز فتنه بود جهان

چو گشت رای تو پیوند رایت سلطان

همه عراق و خراسان به جمله خالی گشت

بساط مملکتش را اگر بپیمایند

جهانیان همه گشتند متفق که توراست

چو رای و عزم و ضمیر تو هست حاجت نیست

شدست شاه به تدبیر و رای تو چو پدر

همی دهند رسولان زرای و تدبیرت

سخن که بود پراکنده چون بنات النعس

چو من مدیح توگویم نبایدم حاجت

عروس شعر مرا مِدحَت توکابین است

به مجلس تو نثار من از دعا و ثناست

چو من ثنای توگویم قضاکند احسنت

همیشه تا که شود شاد زافرین دل مرد

دل تو شاد همی باد زافرین و دعا

نگاهدار و معین تو خالق دو جهان

شمار ملک به دست تو تا به روز شمار