همی فرازد دولت همی فزاید دین

سزد که ملک زمین گسترد نظام الملک

خدایگان صفتی کش خدای داد به هم

ید موید و عقل تمام و بخت بلند

ز قدر و مرتبه دارد جهان به زیر قلم

سعادت و قلم از دست او شناس که هست

مزاج را دل او راستی کند تعلیم

به نور صرف همی ماند و عجب دارم

گرفته رایت و رایش ز روم تا حد هند

به چشم دشمن او در زحل کشید کمان

توانگر آمد و مسکین مخالفش لیکن

برو ببوس یمینش گرت گهر باید

میان او کمری دارد از سعادت و فر

از آن خمیده شود مه دو بار در یک ماه

ایا یمین تو تصریف جود را مصدر

شود چو آهو شیر عرین ز هیبت تو

تویی که عمر تو را هر شبی و هر روزی

پس از پیمبر ما وحی اگر روا بودی

اگرچه هست به عصر اندرون تو را تاخیر

بلی مقدم بیغمبران محمد بود

همی به نام تو بر کوه بردمد سوسن

ز دست و طبع تو بینم حیات و شادی خلق

به روز بزم تو گر باز جانور گردند

به دولت تو همه بر فلک نهند قدم

هواست نعمت و منت تو را که خالی نیست

کسی که پای تو بالین او بود زیبد

یقین شدست که صاحبقران شهنشه ماست

همی کنند قِران بر فلک فریشتگان

اگر خبر شود از رزم تو به چرخ بلند

به رزمگاه تو یاری کنند سیارات

کسی که سر ننهد بر خط محبت تو

کسی که مهر تو از سر برون کند وقتی

ز نقش کلک شگفت تو ملک شاه شکفت

صدف شناسم کلک تو را که از دهنش

خرد ندارد و پیوسته است معنی جوی

کجا به دست تو باشد گمان برم که مگر

مکان و قوتش مشک است و سیم وزان سبب است

مسخرند تو را باد و خاک و آتش و آب

به روز رزم برافشان به باد خرمن خصم

به آب مهر همه کار دوستانت بساز

ایا ستوده ولی نعمتی که از کرمت

به دولت تو همی برکشم علم به فلک

کجا مدیح تو خوانم ز بندگی خواهم

اگر ز شاه و ز تو بگذرم ز گفتن شعر

اگر نه نام تو و نام شه کنم مَخلَص

همیشه تا بود آثار نیک ، اصل قوی

هزار سال بمان نیک بخت و نیک آثار

موافقانت رسیده ز گرد بر گردون