زباغ و راغ به آسیب لشکر تِشرین

برون کشید ز باغ و ز راغ رایت خویش

چه رایتی است که تشرین زدست بر کهسار

گرفت گونهٔ دینار دشت مینا رنگ

پدید شد به هوا بر مثال اهریمن

نه باغ را خبرست از بنفشه و سوسن

نه هست لالهٔ کوهی پلنگ را بستر

اگرچه فصل بهار از خزان بهشت که دید

من از خزان به یکی چیز شاکرم که خزان

ز بهر آنکه درختان به آن زبان خوانند

نظام ملک رضیّ خلیفه شمس کفات

ابوعلی حسن آن صاحبی که در عقبی

شعاع روزبهی تابد از جبین کسی

سپهر تا به قیامت جدا نخواهد کرد

به شکل حلقهٔ انگشتری است چنبر چرخ

اگر میان یم اندر صدف ندیدستی

اگر خبر بدی ابلیس را ز نور دلش

سجود کردی و هرگز نگفتی آدم را

ایا متابع رای تو مهر روشن تاب

وزیر بازپسین خوانمت که تازه شده است

تو آن خجسته وزیری که ازکفایت تو

تو آن ستوده مشیری که در فتوح و ظفر

تو آدمی و همه خلق چون فریشتگان

اگر ز بهر تو ابلیس یک سجود نکرد

هر آن دعا که ز بهر تو بر شود به هوا

ضمیر پاک تورا دیو کی کند وسواس

ز چرخ بر تو ثنا وزستارگان احسنت

تویی دلیل و معین جهانیان شب و روز

کسی که بر تن و جان تو آفرین نکند