بیافرید خداوند آسمان و زمین

یک آفتاب دُرفشان شده ز روی سپهر

همی فزاید از آن آفتاب قُوّت طبع

مغان به طاعت آن بر زمین نهاده رخان

سپهر و جملهٔ سیّارگان مُسَخّر آن

نظامِ عالم از این آفتاب بیشترست

خدایگانی کز رأی و همت و نظرش

گرفت ملک زآیین و رسم او رونق

اگر به جهد بکوشند اختران فلک

وگر شمارکنند آنچه کرد در یک سال

شهان رسند به مقصود در کمین و مصاف

ز بهر ایمنی روزگار و راحت خلق

حسود بیهده کردار پیش او از بیم

مخالفان را اقبال او و دولت او

کشید باز همین وقت لشکری سوی شام

شهی است اوکه به یک سال در دو فتح کند

خدایگانا هستی نشسته بر در بلخ

سریر تو چو سپهرست و مرکب تو چو باد

تویی که عدل تو رضوان شدست در عالم

تویی که تیغ و کف تو خبر دهند همی

تو شاه باز پسینی درین جهان ملکا

همیشه تاکه ز تشرین صبا کند نیسان

دل تو شاد همی باد و دولت تو بلند

رعایت تو و عدل تو و عنایت تو

تو بر مراد دل خویش جام باده به دست