به شهریار زمان و به پادشاه زمین

که روزگارش بنده است وکردگار معین

به صد هزار قِرانش نیاورند قرین

نه از پرستش او فارغ است هیچ مکین

هم از شجاعت او هست زیب مرکب وزین

مبارزان هنرمند و خسروان گزین

همه به خدمت او بر زمین نهند جبین

شدست رای تو میزان عقل را شاهین

به دولت تو شود کبک چیره بر شاهین

ز فّر بخت تو روبه شود چو شیر عرین

ز غم توانگر و از شادی و طرب مسکین

شود زکین تو اندیشه در دلش سکین

برو شود بن هر موی چون سر زوبین

که نور پاک در آن است و درّ باک دراین

گمان برندکه نام تو بود نقش نگین

مُقَدّم همه شاهان تویی به داد و به دین

اگرچه بود به ظاهر رسول باز پسین

رود ز رأی تو سال دگر به هند و به چین

سر از حصار سمرقند و قلعهٔ غزنین

وگر نشان رسد از بزم تو به خلد برین

به بزمگاه تو شادی کنند حورالعین

ز هر یکی اثری تا کنی علی التّعیین

به روز بزم کن اجزای خاک را زرین

بسوز جان همه دشمنان به آتش کین

کجا دعای تو گردون مرا کند تلقین

همی کنند دعا را فرشتگان آمین

همیشه تا بود ایین خوب قطب متین

هزار سال بمان خوب رسم و خوب ایین

بقای دولت و دین تو تا به یَومُ الدّین

مخالفانت خزیده ز سجن در سجین