چندان زره و حلقه و چندان شکن و چین

وان پسته نوشینت که افکند به پروین

رو آینه بردار و رخ خویش همی بین

نی نی که ز یغمایی و پروردهٔ تکسین

نیکو نبود پاسخ تلخ از لب شیرین

بستند زبان از سخن خسرو و شیرین

آخر نفسی با من دل سوخته بنشین

کز وصل تو شادانم و از هجر تو غمگین

روزی که مرا بی تو بود بستر و بالین

طعنه مزن ای ترک و مکن مشغله چندین

در بزمگه شمس ملوکان عَضَدالدّین

پشت سپه و مونس سلطان سلاطین

وین هر دو لقب یافت از او رونق و تزیین

با صاحب معراج دل صاحب صفین

هر دو سپه آرای و هنرمند و به آیین

این یار شهنشه به گه مهر و گه کین

وین جود و شجاعت ز ملک یافته تلقین

وین سید میران چه به حکمت چه به تمکین

وی شاکر جود تو همه عترت یاسین

گردان مصافت همه چون بیژن و گرگین

چون اصل خراج ملکان را به قوانین

زان دایره نام تو شمارند نخستین

ابلیس بگفتی که به از نار بود طین

هرگز نشدی شیفته بر آذر برزین

خورشید رباید ز فلک مخلب شاهین

سازی ز سمرقند تو ده کشور غزنین

از تخت به سجن افتد و از سجن به سجین

مالک دهد اندر سقرش غسل به غسلین

گاهی ز اجل هان شنو و گه ز ظفر هین

بر نیزه تو عقده شود عقدهٔ تنین

هر قوم که آیند به کین آخته سکین

کز گفتن لا حول گریزند شیاطین

اُ مّید ضعیفانی و فریاد مساکین

گفتار تو در باغ ادب هست ریاحین

لفظ شکر افشانت و طبع گهر آگین

جود تو چو داماد و عطای تو چو کابین

گر خاطر من اسب بود فکرت من زین

باشد فرس و بیدق و فیل و رخ و فرزین

شاهان مخالف را شه مات به نعتین

اعدای تو چون بر برگ رز اندر مه تشرین

وز ناموران بر تو دعا وز فلک آمین