جشنی است بس مبارک عیدی است بس همایون

شاهی که طلعت او هر روز بندگان را

آنجا که هست کامش باکام اوست دولت

تا آخته است خنجر پرداخته است گیتی

هر سال ایزد او را ملکی دهد دگرسان

گه گرد لشکر او خیزد ز آبِ دجله

بِفْزود دانش او بر دانش سکندر

با عدل او نماند جور و فساد و آفت

در دولتش چه گویم کز وصف هست برتر

بحری است دست رادش بحری که موج او در

از رنگ وز نمایش نیلوفرست تیغش

ای خسروی که رادی بر دست توست عاشق

ملت به توست قایم همچون عَرَض به جوهر

در خاک همچو قارون رفتند دشمنانت

گشتست عید فرخ با ماه دی موافق

از گونهٔ یک آتش پرلاله گشت ساغر

شاها به این دو آتش بِفزْ ای شادکامی

دایم شنیده باداگوشت سماعِ مُطرب

در جشن دین سِماطت چون جشن دین مبارک