به روزگار شه نیک بخت روزافزون

همیشه طالع او سعد و طلعتش میمون

چنانکه هست منور به طالعش گردون

که پیش همت عالیش هست گردون دون

همی چو کوه نماید ز موکبش هامون

چو چرخ را به تحرک چو خاک را به سکون

که هست جفت مرادش قضای کن فیکون

قیاس دانش او را کسی نداند چون

خلاف طاعت او هست بی خلاف جنون

وگرچه در مثل آمد که اَلجُنون ُ فُنون

که گاو پیکر بودست گرز اَفریدون

میان شیر دلیر و میان ِ گاو زبون

و یا به طاعت تو هر دلی سده مرهون

زکین تو به دل اندر فسرده گردد خون

که عدل را تاریخ است و فتح را قانون

سخن صدف شد و معنی چو لوءلوء مکنون

زنائبات معاف و ز حادثات مَصون

که پای او ز خط زندگان بود بیرون

به خون بدکُنِشان خاک او شود معجون

کجا ز آذر تیغ تو روید آذریون

ز هیبت تو شود قامتش خمیده چو نون

به زنده کردن دیرینه زندهٔ مدفون

بس است جود تو را چون مسیح را افسون

پر از درخت و ا ز اِسپَرغمان ِا گوناگون

به باغ خویش تماشا همی کنی ایدون

رسیده تاب حُسامت به آب دجله کنون

هنوز گرد سپاه تو بر لب جیحون

خدای عَزَّوَجَل یار و بخت راهنمون

کند سیاست تو تخت بدسگال نگون

به تیغ جان بستانی ز دشمن ملعون

فرو شود به زمین دشمن تو چون قارون

شود چو چهرهٔ لیلی و چون دم مجنون

زمین نهفته کند فرشهای بوقلمون

زلاله ها همه گلگون شود رخ هامون

تو باش قبلهٔ شاهان و پیشگاه قرون

رخ مخالف تو زرد و اخترش وارون