تازه کردم به بوی جانان ، جان

زیر زلف اندرون رخ جانان

پس چرا شد به شب رخش رخشان

زلف او بر ستاره مشک افشان

دل من زیر زلف او پنهان

گوی و چوگانش را ز گل میدان

هرکجا عنبری بود چوگان

همچو لولو نهاده در مرجان

در غم عشق آن لب و دندان

ماه گویا تویی و سرو روان

وز وثاقم تو را سزد بستان

ورچه دیدار توست قوت روان

خدمت نور دولت سلطان

میر گیتی گشای ملک ستان

هست برهان قدرت یزدان

همچو سلطان بود ز بخت جوان

بندهٔ عقل ورای اوست زمان

کرد با قَدْر او قَدَر پیمان

کین او با مخالفان طوفان

کف کا فیش چشمهٔ حیوان

باد با طبع او چو کوه گران

چون به جنگ اندرون کشید کمان

بشکند پیل مست را دندان

مهر او: « هل اتی علی الانسان »

کین او « کُلّ مَنْ عَلیها فان »

برج خورشید و خانهٔ کیوان

جای بهرام و جاه نوشروان

زیبد از روی حور شادروان

سیرت تو در آشکار و نهان

خرمی لاجرم ز طاعت آن

آفرین گوی توست و مدحت خوان

دهد از حال اسب خویش نشان

بود با باد تیزرو یکسان

چرخ کوشنده بود در جولان

پای و دست من از رکاب و عنان

مرگ او بود هم بر او تاوان

ملک الموت اسب من به زیان

تا نباشم پیاده و حیران

عذر من ظاهرست و حال عیان

شکرگویم به پیش شاه جهان

گه زمستان و گاه تابستان

بر تو فرخنده باد جشن خزان

تا بماند جهان تو نیز بمان