ای دو رخ تو پروین وی دو لب تو مرجان

پشتم شده چون گردون اندر پی آن پروین

دودی است مگر خطت گلبرگ در آن پیدا

دودی که فکنده است او در خرمن من آتش

چشم تو زدل خستن کردست مرا عاشق

گر دل بخلد چشمت، شاید که تو پی دلبر

رنجی است مرا در تن زان چشم پر از افسون

رنجی که ز دیدارت در وقت شود راحت

در بزم نیفروزد بی طلعت تو مجلس

بی طلعت تو مجلس بی ماه بود گردون

از تازگی و سرخی لاله است تو را چهره

لؤلؤ نشنیدم من در بُسَّد نوش آگین

صورتگر چینستان بر خط تو دارد سر

خطی است بدیع آیین بر دایرهٔ سیمین

ممدوح هنرپرور، بوبکر بلند اختر

صدری که مباد او را تا دهر بود آفت

از رسم بدیع او افروخته شد حضرت

تیمار هنرمندان گشته است بدو شادی

مخدوم شد از جاهش صد چاکر خدمتگر

آن کاو نکند یادش یادش نکند گردون

آنجا که سخن گوید فرمان بَرَدش دولت

تا فعل چنان دارد، یزدان کندش یاری

هرجند که از شوره بیرون ندمد سوسن

با آب سخای او ریحان دمد از آتش

ای پیش معزّالدین با حِشمت و با تمکین

از قدرت و امکانت هر روز فزاید این

بی رای تو بخشش را هرگز نبود حجت

آنجا که کنی همّت حاتم بودت خادم

با کین تو گر هرمز یک روز کند بیعت

کیوان شود از مهرت مسعودتر از زهره

گر بگذردی دودی از خشم تو بر جنت

از خشم تو بر جنت رضوان شودی مالک

آباد بر آن کلکت کز بخت لقب دارد

بینندهٔ هر صورت بی دیدهٔ صورت بین

تیری است که رفتارش سنبل کند از نسرین

ماند به یکی کوکب کش مشک بود گردون

زان ابر موافق را باشد سبب نصرت

دو ابر همی بینم مُضمَر شده در فعلش

آن ابر موافق را باشد سبب نصرت

نادر شده چون افسون از عیسی بن مریم

گویی که تویی عیسی، او هست تو را افسون

ای اصل همه نیکی در روشنی و پاکی

مدح تو معزّی را شد فاتحهٔ دفتر

در نکتهٔ اشعارش مدح تو بود معنی

هستند یک از دیگر زیباتر و نیکوتر

تا هفت زمین باشد از هفت فلک ساکن

بر هفت زمین بادا اقبال تو تا محشر

زیباتر و فرّخ تر نیسان تو از تِشْرین