آنچه من بر چهره دارم یار دارد در میان

چهرهٔ من با میانش گشت پنداری قرین

گر تو را باور نیاید کاو دهان دارد چنین

بنگر اینک تا ببینی در پاکش در دهن

بینی آن قد بلندش همچو تیر از راستی

از دل من در قد او هست پنداری اثر

هست هجر او به وصل اندر چو بیم اندر امید

قصد او آن است کز من دل رباید بی گزاف

با چنو دلبر لئیمی کرد نتوانم به دل

درغم عشقش به زرین چهره و سیمین سرشک

سود کردم عشق لیکن با زیان گشتم زصبر

شادمانی چون کنم کز صبر مفلس گشته ام

گر ز صبرم مفلس از شادی کند قارون مرا

پشت دین بوطاهر اسماعیل کاو را آفرید

در صفاهان چشمهٔ نعمت گشاد از دست این

دید روز و شب زمان را سخره و منقاد خویش

زان سپس کاو در خرد کافی ترست از هر مکین

هست آرام روان را مهر او گویی سبب

زانکه بیند چشم و بستاید زبان او را همی

جاه هر سرور گمان گشته است و جاه او یقین

تا عیان باشد نباید دل نهادن بر خبر

ای هنرمندی که پیش خاطرت هست آشکار

گرچه هست اندر سمر فرزانگان را سرگذشت

هیچ فرزانه نبودست از تو مه در روزگار

هست بازار تو در پیش معزالدین روا

از سر اعلام توگردد زبون خصم دلیر

در جلالت با اثیرت کرد پیوند آفتاب

در کف او آتش خنجر نشان بینم همی

چون زهم بگشایی اوراق جراید روز عرض

خاطر بیننده پندارد که بگذاری همی

کان یاقوت و زبرجد گرچه نشناسد کسی

آن چراغ است آن که شد ملک از دخانش پرنگار

در عرب مشتاق تصنیفات او خرد و بزرگ

دست او بحرست و او چون خیزران است و صدف

ای به آیین مهتری کاندر کمال مهتری

گرچه من کهتر نبودم مدتی در مجلست

از طراز شکر تو غایب نبودم یک نفس

بعد از این غایب نگردم تا نگردد طبع من

با تو باشم تا ز فر بخت تو گردد مرا

تا که از باد بهاری تازه گردد لاله زار

باد طبع مادحت چون لاله زار اندر بهار

بزم تو چون باغ و رامشگر در او چون عندلیب

بر سپهر نیکبختی شمس عقلت بی زوال