خطّ است گرد عارض آن ماه دلستان

یا عنبرست حلّ شده بربرگ نسترن

از کوچکی که هست مر آن ماه را دهن

چون در میان و در دهن او نگه کنی

در پرنیانش آهن و در مشک آتش است

هرگز بدین صفت نشنیدم مُشَعبَدی

من دارم از عقیق به جَزع اندرون اثر

تا دور گشت قامت چون تیر او زمن

جز دیدهٔ من و لب او در جهان که دید

هرگز کمان روان ز پس تیر کس ندید

هر شب که دست در علم وصل او زنم

وان شب که قصه های فراقش کنم به شعر

تاکی نهم به دل بر از اندوه عشق داغ

جان پرورم به دوستی و مدح صاحبی

فرخنده مجد ملک و پسندیده شمس دین

بوالفضل کز فضایل و اقبال نام او

بدری که شد به طلعتش افروخته زمین

جان است شکر او که بود آشنای عقل

گویی کفایت و هنرش وهم و فکر توست

گویی مناقبش صفت ذ ات صانع است

تخمی شناس خدمت او در زمین بخت

سود و زیان و سَعْد و نحوست به هم دهند

آهنگ سوی خدمت او کن که خدمتش

دارد به زیر کلک در از عقل و از هنر

بی عقل کامل و هنر وافر ای عجب

نه شغل روزگار توان ساخت بر گزاف

ای گوش غایبان ز کمال تو پر خبر

امر تو چون قضاست رسیده بهر مکین

کوهی گران زعزم تو کاهی شود سبک

فضل کفات را به قلم نقد کرده ای

یک تن که دید ناقد فضل همه کفات

از قُوَّت عبارت و تهذیب لفظ توست

اعجاز و سِحْر وصف بیان و بنان توست

کلک مُشَعْبد تو چراغی است نوربخش

ملک از دخان او همه ساله مُنَقّش است

ماند به خیزران و به قدرت چو خنجرست

بینای اَ کْمَه است و سخنگوی اَ بْکَم است

مرغی است اوکه درّو شبه پرکشد به هم

در زیر هر صفیرش درّی است شاهوار

او هست درکف تو و تاثیر نقش اوست

ای آشکار پیش دلت هر چه کردگار

دست تورا به ابر که داند قیاس کرد

در حشر اگر به دست تو باشد شمار خلق

هرچند پادشاه تن آدمی است دل

گویی که مدح تو سبب عز و شادی است

گرگنجهای مدح تو مخزون کند قضا

رسته است از امتحان فلک طبع من رهی

خواهم همی ز بهر ثنای و لقای تو

در مدح تو به وصف کمال است شعر من

جشنی عجب که در چمن و بوستان همی

گویی مگر درخت یکی مرد راهب است

زنگارگون لباس درختان جویبار

بیماری است و عشق رخ زرد را سبب

گر طبع باغ پیر و کهن گشت باک نیست

تا در میان دشمن و اندر میان دوست

بر دشمنانت نحس زحل باد کینه ورز

گنج طرب همیشه تو را باد زیردست

روشن به طلعت شه افاق چشم تو

جاه و قبول و حشمت تو هر سه پایدار