صنوبری که تنم موی کرد همچو میان

تن مرا ز میان و دل مرا زدهان

ز راستی و ز ناراستی چو تیر وکمان

ز نادر است کمان در میان تیر نهان

همی ز سوسن او بردمد بنفشه ستان

شدست چشمم برکهربا عقیق فشان

ز بهر دوستی و مهر بیعت و پیمان

چرا فرستاد این خواب خویشتن سوی آن

دلم چو گوی چرا گشت و پشت چون چوگان

چرا همی لب من خسته گردد از دندان

شکسته جَعْدا جان بردی و تویی جانان

سرشته گشت مرا در شکسته جعد تو جان

امید من ز نشانه است و بیم من ز نشان

نه هر دلی چو دل مجد دولت سلطان

که نازد از قلمش هفت گنبد گردان

سر کفایت و چشم محامد و احسان

همی کند قلمش نامه را کنون عنوان

اگر به همت میمون او رسد کیوان

و یا ز فخر سرشته تن تو را یزدان

ز مهر تو به تن اندر شکفته گردد جان

به اتفاق تو گردون همی کند دوران

به حلم خاکی اگر خاک را نهند گران

بود درستی دعوی به حجت و برهان

ز روزگار قبول و ز کردگار ضمان

عیال همت تو هست صدهزار جهان

وگر نداری تایید موسی عمران

عظام مرده چرا یافته است از تو روان

بود نتیجه ی کفر و عقیده ی ایمان

نوشت دست اجل : «کل من علیها فان »

وگر نه هست مدیح تو قطرهٔ باران

چنانکه قطره همی در صدف شود مرجان

چه گویم و چه کنم تا زیم به دست و زبان

به صد هزار زمان و به صد هزار قران

که اصل دولت و اقبال نام باشد و نان

که هم مبارک و هم درخورست و هم ارزان

همی سراید وصف سرای من رضوان

که خواستم که مرا چون تویی بود مهمان

همی مدیح تو از بر کنند پیر و جوان

همه به جای گل افشان کنیم جان افشان

همیشه تاکه ندیم نوائب است زمان

ولیت را ز حوادث همیشه باد امان

ز جاودانی زن فال و جاودانه بمان