باد نوروزی همه کلّه زند در بوستان

از جواهر گنج یاقوت است گویی میوه دار

راغ شد چون ششتری و باغ شد چون مشتری

پر حُلَل شد کوهسار و پرحُلی شد مرغزار

از شکوفه هر درختی سیم پاش و دُرفشان

هر نباتی را زدانگی دیگر آید پیرهن

ازکواکب نیست پیدا آسمان از کوهسار

هر سحرگاه آن همی کوکب فرستد سوی این

بنگر اندر سبزه زار و یاسمینش برکنار

آن یکی چون جام مینا در میان لاجورد

راغ را بنگر به کردار بهاری دلگشای

آن نگاری کز وصال و هجر او پیدا شود

زلف کوتاهش همی عشق مرا دارد دراز

ارغوان از رنگ روی من شود چون شنبلید

چشم من در عاشقی گوهر فشاند بی قیاس

آن سخاوتها که چشم من کند در عاشقی

وان صناعتها که زلف او کند در دلبری

آفتاب سعد و نصرت ملک سلطان را شرف

از کمال دانش و فرهنگ و معنی درگذشت

نیک بنگر کلک او را تا ببینی پیکری

نقش او بر سیم روشن چون دخان بی چراغ

مرغ زرین است و او را تختهٔ سیمین چمن

پیشه گیرد خدمت او هر که خواهد آب و جاه

چون ز یک خدمت جدا مانی به حکم اضطرار

تا امید و بیم باشد در دل خرد و بزرگ

در دل هر بدسگالش باد بیم بی امید

بر همایون روزگار و عید او فرخنده باد