بت من است نگاری که قامت و دل آن

اگر میان کمان آشکاره باشد تیر

اگر نه چشم من و چشم یار کردستند

چرا فرستد آن آب خویشتن سوی این

اگر نه زلفش چوگان شد و زَنَخدان گوی

به شام رفت و ز تیغش به روم بود خروش

چو روم و شام کند هند را به سال دگر

ایا شهی که ز عدل تو بس عجب نبود

شه زمانه و سلطان روزگار تویی

به هیچ معنی واجب نگردد استغفار

تو آن شهی که تو را هر زمان به داد و دِهش

تو آن شهی که فلک تا تو را همی بیند

تو آن شهی که بر افلاک برد و کوکب را

برای فتح تو برهان چو خواهد از من کس

ز باد قهر تو ریحان شود فسرده و خشک

شود ز قهر تو آسانِ دشمنان مشکل

دبیر چرخ اگر دشمنی بود به مَثَل

عجب نباشد اگر باز پس رود تیرش

خدایگانا در شکر و در پرستش تو

تراست هرچه در اسلام هست با قیمت

به تیغ تیز تویی خصم بند و شهرگشای

زخون دشمن کردی عقیق رنگ حُسام