هجر یار مهربان چون وصل باد مهرگان

او ز باد مهرگان و من ز یار مهربان

من همی دارم نفس را سردبی دیدار آن

من همی سایم بعمدا برشقایق زعفران

او بخارآب دارد برهوا لولو فشان

او همی پنهان کند در خاک نقش بوستان

من همی بر طبع سرد آتش برانگیزم زجان

من همی فرسوده کردم بی نگار دلستان

در خزان من بهار و در بهار من خزان

طلعت او ماه را روشن کند در آسمان

چشمش اندر زیر مژگان و دلش در بر نهان

نرگس اندر سوزن است و آهن اندر پرنیان

کان به یک صنعت چنین است او به یک صنعت چنان

طبع من بار دگر در مدح خورشید جهان

بوالمحاسن آفتاب دولت صاحبقران

وان که اندر خدمتش دولت همی بندد میان

اوج گردون کوتْوال و برج کیوان پاسبان

باد را با طبع او گر بنگری باشدگران

چیست ضایع تر ز درع و جوشن و برگستوان

عفوش اندر خشم دیدم همچو سود اندر زیان

زایرش زرین کنار و مادحش مشکین دهان

کاین زطاعت خواه خالی نیست وان از میهمان

او فلک قدر است و دارد باد را در زیر ران

در جهان باد مصور با رکاب و با عنان

وی همه تقدیر ایزد را به نیکی ترجمان

روز نعمت بس نباشد دوستانت را جنان

در شتاب آتش فشانی در درنگ آتش نشان

تو به جود اندر چو دریایی ولیکن بی کران

بی عصا و بی نگین و بی درفش کاویان

قهرمان دولتی تا قهر داری قهرمان

همچو از سلطان عالم دودهٔ الب ارسلان

نوبت تو در رسید از دولت شاه جهان

دشمنانت را برآرد دود مرگ از دودمان

قافله د ر قافله است و کاروان در کاروان

آتش سوزنده گردد مغزش اندر استخوان

پیش تو باشم به تن تا در تنم باشد روان

وز سرای و کوی تو غایب نباشم یک زمان

زانچه بنویسم به دست و زانچه رانم بر زبان

تا نباشد ناتوان اندر ظفر چون کامران

کامران اندر ظفر بادی و خصمت ناتوان

مهرگان و عید نوروز تو هر سه جاودان