مساعدت کن و با من بریز خون رزان

که غم فزاید از این و طرب فزاید از آن

بهار مجلس آزادگان به وقت خزان

کسی بنفشهٔ سیراب و لالهٔ نعمان

زره که دید بر اطراف لاله مشک افشان

فروغ لاله ز عشاق کی ستاند جان

به دست عشق تو ای آفتاب ترکستان

برون شده زدو چشم و برآمده زدهان

زغالیه است دو چوگان تو را در آن میدان

چو نیم سوخته گویی ز هر طرف گردان

که سیم باشد میدان و غالیه چوگان

وگر ملاحت هر دو کنی زخلق نهان

به جهد باز شناسند از آن لب و دندان

شکسته خامه شوند و زغم بریده بنان

چنانکه فخر من از فخر ملک شاه جهان

خجسته کنیت و نامش علامت است و نشان

خرد به طاعت او زنده شد چو تن به روان

سبک نماید با حلم او زمین گران

نه بی تواصُل اِنعام اوست هیچ مکان

دو قبله اند مبین هم به حجت و برهان

یکی بلند و مُعَزَّز چو قبله ی دهقان

وگر ز چشمهٔ حیوان بقاست جاویدان

چه دست اوگه بخشش چه چشمهٔ حیوان

وز او شدست بنای وزارت آبادان

پسر قدم ز آمارت نهاده بر کیوان

سلامت ابدی بسته با پسر پیمان

پدر رضی و پسر مخلص امام زمان

پسر چو مشتری افراشته سر از سرطان

ایا به فضل و هنرگوی برده از آقران

تویی که دولت تو هست جرخ بی پایان

جواهر شرفی در قلادهٔ دوران

بقای تو سبب صحت است در ابدان

همیشه اختر و بخت و دل تو از حدثان

هم از سپهر و هم از دولت و هم از سلطان

به یار عقبی بر دست مالک رضوان

موافقان تو را ساخته نعیم جنان

عجب مدار که آتش بر او شود ریحان

عجب نباشد اگر باز پس شود ریحان

به فر دولت تو عقل پیر و بخت جوان

ثنا و خدمت تو چون شریعت و ایمان

به خاطر آتش تیز و به طبع آب روان

به جای هر نفسی باشدم هزار زبان

وگرنه هست مدیح تو قطرهٔ باران

چنانکه قطره همی دُر شود صدف مرجان

همیشه تا که زیان است و سود در کیهان

امید حاسد تو بیم باد و سود و زیان

مباد نعمت و ملک تو را قیاس و کران

چه دست تو گه بخشش چه چشمهٔ حیوان

هزار جشن بهار و هزار جشن خزان

کشیده باد زحل بر معاندانت کمان