جهان و هرچه در اوست آشکار و نهان

جوان و پیر همی مدح و شکر او گویند

میان او کمری دارد از سعادت و فخر

دهان دهر دهد بوسه بر بنان و کَفَش

کمانگر است مگر کلک تیر پیکر او

روان به خدمت او تازه شد چون دل به خرد

بیان نبود معالی و جاه را زین پیش

به جان خرند بزرگان رضای او و سزد

نهان و غیب شدست آشکار خاطر او

هَوان ندیده کس اندر هوای دولت او

فغان کنند همی دشمنان ز کینهٔ او

سنان نیزه او خصم را بسوزد دل

جنان شود ز خیال خلاف او چو سَقَر

بخوان به نامش یک مدح و بعد از آن هر روز

نشان طبعش و حلمش یکی ز من بشنو

گران نماید با طبع او هوای سبک

امان دهِ همه عالم تویی خداوندا

به نان و نام بود قصد هر کسی و همی

زیان نکرد کسی کاو رضا و مهر تو جست

زمان زمام به دست تو داد تا محشر

عنان مرکب بخت تو از مجرّه سزد

عیان تویی به سخا و همه جهان خبر است

از آن دو دست تو دارم عجب که گویی هست

دخان کلک تو نوری است چشم عالم را

ضمان دادن روزی تو کردی از همه کس

مکان ندید کسی عقل را مگر آن کس

گران ندید کسی روزگار عدل تو را

زبان من چو ستایش کند صفات تو را

قِران مشتری و زهره تا همی باشد

بمان به شادی و خوشی هزار سال تمام

خزان و جشن خزان هر دو حاضر اند به هم