گفتم مرا بوسه ده ای ماهِ دلستان

گفتم فروغ روی تو افزون بود به شب

گفتم به یک مکا نت نبینم به یک قرار

گفتم که از خط تو فغان است خلق را

گفتم نشان آبله بر روی تو چراست

گفتم چرا گشاده نداری دهان و لب

گفتم که گلستان شگفت است بر رخت

گفتم رخ تو راه قلندر به من نمود

گفتم ز چهرهٔ تو تنم را زیان رسید

گفتم عجب بود که در آغوش گیرمت

گفتم که بر کف تو ستاره است جام می

گفتم قِرانِ ماه و ستاره به هم کجا است

گفتم نظام دین عرب، داور عجم

گفتم که سَیّدالوزرا صدر روزگار

گفتم مظفری به همه وقت کامکار

گفتم ز خاندان پدر کس چو او نخاست

گفتم جهان ستاند و داد جهان دهد

گفتم گمانِ کس نرسد در مناقبش

گفتم به عقل و جود و هنر یافت مَنزِلت

گفتم که مملکت نبود تازه جز بدو

گفتم که چاره نیست ز عدلش زمانه را

گفتم که عدل او ز کجا تا کجا رسد

گفتم ستاره وار زند روز رزم رای

گفتم به هند برحذر از رای اوست رای

گفتم کند به حزم ز سنجاب سنگ سخت

گفتم اجل به رزمگهش گوید الحذر

گفتم که بر عدوش قضا هست کینه ور

گفتم خلاف او به دل اندر چو آتش است

گفتم بر آن زمین که خلافش گذر کند

گفتم ز بیمش شیر بغرد به مرغزار

گفتم که چیست اشک و لب و روی دشمنش

گفتم که چیست خون عدو بر حُسام او

گفتم چه کرد دور فلک با مخالفش

گفتم که چون شود عدوی او به عاقبت

گفتم چه وقت غاشیهٔ او کشد ظفر

گفتم شود به سعد عنانش همی سبک

گفتم همه به فتح کند پای در رکاب

گفتم چه کرد کلک چو بشنیند نام او

گفتم بنان او گه توقیع ساحر است

گفتم ز امتحان کف او هست بی نیاز

گفتم که هست کلکش چون خیزران به بحر

گفتم که از جنان همه شادی خبر دهند

گفتم که باد برکف او هست سلسبیل

گفتم که جای جود و سخا دست و طبع اوست

گفتم بود به بخشش او ابر در بهار

گفتم ندیم مجلس او هست بی نَدَم

گفتم به جودکرد سپه را رهین شکر

گفتم که تافت همت او بر جوان و پیر

گفتم بتافت بر سر من نور آفتاب

گفتم زمدح اوست مرا پرگهر ضمیر

گفتم که مدح گوی و ثناخوان او بسی است

گفتم چنین قصیده کس از شاعران نگفت

گفتم که آن قصیده بدیع است و نادرست

گفتم به مدح خواجه روان است شعر من

گفتم سخاش داد مرا وعده در بهار

گفتم که تا زشمس بود بر فلک اثر

گفتم مباد شمس معالیش را زوال

گفتم که شادمانی او باد پایدار