ز بسکه ماند دل و چشم من در آتش و آب

به نیک و بد ز دل و چشم من جدا نشود

چرا دو عارض و چشم مرا مرصع کرد

از آن سبس که دلم در جوار خدمت اوست

اگر بشوید مر زلف را و خشک کند

برآب و آتش اگر سایه افکند زلفش

علاحده رخ و سیمای اوست در زلفش

نویسم ار صفت هجر او به دفتر در

دلم ز دلبر چون شاد و خوش بود که بود

گر اشک و آهم پیدا شود بگیرد پاک

همیشه از دل و از چشم من به رشک آید

بترسم از دم و آهم که سرد و خشک شوند

اگر ز عشق دگرکس سپر بر آب افکند

ز عشق کار بدان جایگه رسیده مرا

خدایگانی کز تیغ او در آهن و سنگ

اگر سیاست و انعام او ندیدستی

ز خلق و خلقش اگر بهره ور شود گردد

هوا و آتش و آب ار به کین او کوشند

هواش جوی و میندیش ویشک پیل بکن

از آن کجا سپر مُلْکَت است خدمت او

چو خاک تیره و چون باد بی وطن گردد

نَعوذ بِالله اگر داد و عدل او نَبُوَد

اگر نه عدلش بودی گرفتی از فتنه

اگر نبودی آثار او که دانستی

ایا وزیری کاعدای ملک تو دارند

ز جسم و طبع تو بردند پایه و مایه

از آن در آب و در آتش حیات و موت بود

حسود و دشمن ملک تو را ببرد و بسوخت

به ناصح تو قضا و قدر زیان نکند

کدام شاخ که از مهر و کینت او پرورد

حکایت از دل و از چشم دشمن تو کنند

به دستش اندر شمشیر ترک تاز ببین

بساختند چو عدلت به داوری برخاست

کجا که عزم تو و حَزْم تو بود باشد

روان و جان و دل و جسم بدسگال تورا

گر آب و آتش جوید خلاف و خشم تو را

به هیچ حال برون آری ارکنی تدبیر

رضا و خشم تو مستور نَبْوَ د اندر دل

کَفَت بر آب و بر آتش گر افکند مایه

از آنکه تا همهٔ عمر خدمت تو کند

عجب نباشد اگر ز آرزوی خدمت تو

به پیش همت تو روز بخشش تو بود

گر آب و آتش با تو به کین برون آیند

اگر نبودی انصاف تو رسانیدی

اگر ندارد تقدیر خشم و عفو تو کس

برابری نکند باکف تو هرگز ابر

حذر ز آب و ز آتش کنند در هِمّت

نگاه داشتی از آب و آتشش زین پس

همی بباری بر جان بدسگالان بر

بر آب وآتش تیغ توگر خلاف کند

چو جوهرست حُسام تو کاندرو دایم

شهاب شکل و فلک صورت و مَجرّه صفت

تف است و نم همه در جان و جسم خصم و حسود

ز آب وگوهر آتش جدا نداند شد

همیشه کینه کش و ملک پرورست وکه دید

ستم بر آتش و آب است و بس شگفت بود

همیشه تا که جهان از عناصر و ارکان

عدْوتْ بر سر خاک است و نیز باد به دست