ای زلف و عارض تو به هم ابر و آفتاب

بایسته آفرید و بدیع آفریدگار

گه گه ز رَشک زلف تو و شرم عارضت

از غم بود که گاه نهار و گه کسوف

در چهرهٔ بدایع اگر خصل بشمرند

پس چون کنند گاه بدایع برابری

در دست تو چو باغ اِرم گشت و شهر عاد

ساحر شدی مگر که نمایی همی به سِحْر

از برف و شَنْبلید کشیدند در غمت

هرچند نادرست به هم برف و شَنْبَلید

تو همچو آفتابی و اسب تو همچو ابر

چون تو شوی سوار به خدمت همی شوند

فرخ مجیر دولت عالی علی که هست

صَدْ ری که پیش هِمّت و احسان او شدند

بخت و قضا روند همی بر مراد او

درگاه او حَرَم شد و هستند در طواف

دارند بر فلک ز یمین و ضمیر او

با او به گاه بخشش اگر همسری کنند

آرند فوج فوج به جنگ مخالفانش

خشک است و تیره شهر بداندیش او مگر

وز بهر تخت تو ز پرند بنفش و زرد

با عدل او دریغ ندارند ظل و نور

بی عدل او نه سایه دهند و نه روشنی

ای زیر امر و نهی تو قومی که از شرف

هرگز به روزگار تو از سیل و از سموم

مولع ترند تا که وجود تو دیده اند

گر دهر بی رضای تو روزی به کس دهد

باریدنی به شرط و شعاعی به اعتدال

اندر ازل به مصلحت روزگار تو

دارند روز بزم تو و روز رزم تو

چون در زمین معرکه دیدند ز آسمان

تیغ تو ابر بود و سپر آفتاب بود

گفتی عذاب صاعقه بار است و خصم سوز

در باغ عمر خصم تو جستند مدتی

در آب و در نبات به تاثیر فعل خویش

ای ملک پروری که نیارند زد همی

گر طبع و خاطر تو بدیدی طبایعی

در باغها به جود تو در تیر و در بهار

وز بهر بخشش تو کند آب و خاک را

فرخ دوات و دست تو هست آفتاب و ابر

وین طرفه تر، که جان و دلم راگسسته اند

بردی به جود تیرگی از طبع من چنانک

سودای مال هم تو بری از دماغ من

بارنده شد زبانم و رخشنده خاطرم

تا آرزوی مرد کشاورز و گازرست

تا در خورند تربیت و نفع خلق را

شخص مبارک تو حکم باد درکرم

گفته تورا بشیر بشر چرخ و مشتری

مجلس گه شراب وکف ساغر تورا

زایوان تو شنیده به شادی هزار عید