مبارک باد بر سلطان بن سلطان بن سلطان

شهنشه بوالمظفر برکیارق سایهٔ یزدان

جهانداران زمین بوسند در ایران و در توران

به ملک اندر ز افریدون به عدل اندر ز نوشروان

به حلم او زمین ساکن به کام او فلک گردان

امل در دست او خاتم اجل در تیر او پیکان

هوای سرد را آتش زمین خشک را باران

که هر روزی دهند او را یکی اقبال دیگرسان

که داند کرد خورشید جهان افروز را پنهان

به عمر جاودانی بست با او مشتری پیمان

گره بر ابروی مریخ و چین بر چهرهٔ کیوان

همه عالم نهاده گوش تا او کی دهد فرمان

کرا دردی بود در دل سخای او کند درمان

به یک گفتار او گردد همه دشوارها آسان

فلک سوزد سپند او را چو بازد گوی در میدان

چو بسپارد به رامش دل ز بس شادی بخندد جان

چو کوس رزم او کوبند گیرد کشوری طوفان

خروش و مشغله از جوش جیش او به ترکستان

به ترکستان چو زندان است گویی خانمان بر خان

که مشهورست و معروف است حال قصهٔ ایشان

ز بیدادی شدند آخر سراسر بی سر و سامان

که باشد ضحکهٔ گردون و باشد سخرهٔ شیطان

که با او دارد اندر دل کسی اندیشهٔ عصیان

کجا بود از ستم ویران شد از عدل تو آبادان

که شاهی چون یکی نامه است و نام تو بر او عنوان

مگر پیش تو بنشینند بر اطراف شادروان

رسوم خویش را حجت فتوح خویش را برهان

کشیدن لشکر نصرت به جنگ روم و ترکستان

بلاد روم خالی کردن از قسیس و از رهبان

که گرگان تیز کردستند هم چنگال و هم دندان

به خنجرهای گوهردار جان اوبار خون افشان

ز دست و پای ایشان گوی ها را ساختن چوگان

که بر عیسی و بر مریم نگوید نیز کس بهتان

امیران و ندیمان را به بزم خویشتن بنشان

از آن شربت که نوشیدست خضر از چشمه ی حیوان

همی بر دست حورالعین فرستد پیش تو رضوان

الا تا فصل تابستان همی خیزد پس از نیسان

سعادتهای بی نحس و زیادتهای بی نقصان

به تو آراسته دولت به تو پیراسته ایمان