جهان پیر دیگرباره تازه گشت و جوان

چه باک از آن که جهان گه جوان وگه پیرست

سر ملوک، ملک شاه دادگر ملکی

زکین او به دل اندر فسرده گردد خون

نثار خدمت او واجب است و زین معنی

چنانکه بسته میان است بخت در خدمت

مبارزان عرب چون عجم شدند امسال

زخسروان عجم کوشش است وزو بخشش

دوگوشه دارد کیهان زمشرق و مغرب

که شاه کیهان با صد هزار عالم جنگ

ز ملک روم به نزدیک مردمان عجم

که چون به جانب موصل رسید شاهنشه

گرفت قیصر روم و سپاه او از بیم

همه کبود لب و زردروی و سرخ سرشک

زبیم آنکه شهنشاه بر سبیل شکار

اگر به غرب در از فتح شاه بود خبر

رسید رایت مه پیکرش به جانب غرب

به تُرک تارَک فَغفورگشت خاک آلود

هزار ولوله و مشغله درافتادست

شهی که هیبت او را چنین بود تأثیر

مجاز باشد با او شکستن پیمان

ایا شهی که ز مریخ رنگ شمشیرت

سپهر پرخطر از تیر توست بر صحرا

سپاه خصم توگر جاودان فرعونند

کجا برهنه شود تیر تو برابر خصم

تو شادباش به مُلک اندرون که دشمن تو

زبهر سود به جز راه سرکشی نسپرد

زیادتیش به ملک اندرون همی بایست

کنون زخوی بد خویشتن گرانبارست

خدایگانا برخور زملک و دولت خویش

ز شادمانی زن فال و شادمانه بزی