که از جمال و کمال آفرید ترکستان

همه کمال ز تُرکان همی دهند نشان

کمال جمله پدید آمد از کمند و کمان

به ناچخ سه منی جان ربایْ در میدان

یکی به خنجر هندو همی ستاند جان

چو مِهْر در حَمَل و مُشتری است در سَرَطان

همه سبک شکنند از ظفر سپاه گران

مگر فریشتگانند لشکر توران

دهان به سان خیال و به چشم همچو دهان

خبر دهد زدهان و نشان دهد زمیان

چو کردگار به ترکان سپرد ملک جهان

بقای دولت ترکان به دولت سلطان

که شهریار زمین است و پادشاه زمان

پناه خلق و خداوندِ خانهٔ خاقان

که پیر عقل و جوان دولت است شاه جهان

به تیغ تیز همی ملک را دهد سامان

زخسروان همه طاعت بود وزو فرمان

چو تیر او فکند پیل مست را دندان

قدر بیاید و بر تیر او شود پیکان

زمانه از تو پذیرد همی به عدل امان

در سرای فرو گستریده شادُ رْوان

بدین حدیث دلیل است و حجت و برهان

چراغ زود فرو میرد و شود پنهان

در آفتاب نیاید تَغَیُّر و نقصان

تو آفتاب ملوکی و سایهٔ یزدان

نشاط پرور و دشمن بکش بدین و بدان

ز طبع بنده معزی تو رانه خواه و بخوان

مراد خویش بیاب و به کام خویش بران