بر قاعدهٔ ملت پیغمبر یزدان

نور ابدی از هنر خویش که گسترد

از دولت پیروز که شد تا به قیامت

در مشرق و در مغرب بی مهر نبوت

صد لشکر منصور به یک ماه که آورد

جز شاه بلند اختر ابوالفتح ملک شاه

شاهی که فرازد علم نُصرت و تأیید

شاهی که شدستند همه لشکرِ خصمش

هر دم زدنی لشکر اقبال کند عرض

گرد سپه شاه چه در شرق و چه در غرب

از خیمه و خرگاه توگویی که سپهری است

وز نعمت بسیار توگویی که بهشتی است

شاها ز نهیب تو همه چارهٔ دشمن

چیره نشود دشمن تو بر تو به چاره

بودی تو به موصل که همی لشکر خصمت

حالی نه به اندازه وکاری نه به ترتیب

بیهوده برون برد سر از چنبر طاعت

چون رایت پیروز تو آمد به در ری

از هیبت شمشیر تو برگشت و همی گفت

حقاکه به فرمان تو بر باد دهد سر

گر دشمن تو هست چو هامان و چو فرعون

رای سپه آرای تو همچون ید بیضاست

ثعبان و ید بیضا ای شاه تو داری

چوگان ظفر داری و میدان شجاعت

گویند که جاوید همی روی زمین را

تا باشد خورشید درفشان ز بر چرخ

می نوش کن ای شاه که از گردش خورشید

بر مدح و ثنای تو زبانها بگشادند

لعل است فرو ریخته بر دامن کهسار

از سبزه و از لاله چه بر دشت و چه بر کوه

از باد همی سوده شود عنبر و کافور

در فعل مگر بندهٔ جود تو شدست این

تا باغ چو دینار شود در مه آذر

زیر علم و زیر نگین تو همی باد

بر دست تو اصل طرب و مایهٔ نصرت

تو جفت سخاپروری و جفت تو دولت