که فخر مجلس و میدان بود به این و به ان

یکی به آتش تیز آمده برون از کان

یکی رسیده به ضربت ز سنگ و زسوهان

یکی نه جان و همه قصد او بود سوی جان

یکی هزیمت بیری دهد به مرد جوان

یکی طلایه مرگ است و اژدهای روان

یکی دهد به گه کوشش از فتوح نشان

چو آتشی است به آب اندرون گرفته مکان

چو آینه است و درو عکس کوکب رخشان

چنان کجا زسمن برگ لالهٔ نعمان

چو بر بنفشه پراکنده قطرهٔ باران

به روز رزم یکی توشه خواهد ازکیوان

که قدر هر دو بیفزود دست شاه جهان

شرف گرفت زمین و خطر گرفت زمان

که آفتاب ملوک است و سایهٔ یزدان

زآفتاب وز سایه گریختن نتوان

همه زیادت آن کس خدا کند نقصان

به قوت سر شمشیر و قوت فرمان

چنانکه سست شود سِحْر در بر قرآن

به زمهریر و دی اندر سموم و تابستان

چو در سفر بود او پرظفر بود کیهان

حسام او به سفر با ظفر کند پیمان

اگر هوای سبک خواهی و زمین گران

که دست ساید با او چو دست زد به عنان

به روم رفت و ز سهمش به مصر بود فغان

اگر شود سوی هندوستان و ترکستان

اگر به آبخور آیند غُرْم و شیر ژیان

که خوار شد به تو کفر و عزیز شد ایمان

بر آن کسی که تو را شاه خواند و سلطان

همی درود فرستد روان نوشِرْوان

نگردد و نکند بی مراد تو دوران

نبود و هم نبود بی سعادت تو قران

بس است رایت و رای تو فتح را برهان

به باد عدل تو از شوره بشکفد ریحان

شود ز مهر تو دشوار دوستان آسان

که در عداوت تو تیر برنهد به کمان

کند زمانه ز سوفار تیر او پیکان

قضاگشاده زبان است و بخت بسته میان

توراست هرچه در آفاق هست آبادان

به دست راد تویی مالْ بخش و شهرْ ستان

عقیق رنگ کن اکنون قدح زخون زران

کنون به بزم دمی چند کام خویش بران

چنانکه خواهی و چندانکه آرزوست بمان