عید باکوکبهٔ خویش درآمد به جهان

نوبت باده و چنگ طرب انگیز رسید

کرد باید طرب آغاز که در نوبت عید

نتوان کرد از این بیش ز بت رویان صبر

گاه آن است که مطرب بزند راه سبک

بِفَرازند حریفان ز پی شادی جام

جام می پر بستانند و تهی باز دهند

ناصر دین عَضُد دولت و خورشید ملوک

پادشاهی که خداوند جهان است به حق

پیر فرهنگ جوانی و جوان بخت شهی

هم خدای است ازو راضی و هم پیغمبر

رنج در خدمت او برکه بر او سود کنی

اوست شاهی که چو در رزم کمان کرد به زه

آید از خنجر او مرد مبارز به نفیر

گر شود شاخ گل افروخته از ابر بهار

جود او ابر بهارست و ولی شاخ گل است

ای به فرّ تو جهان یافته از فتنه نجات

میش با گرگ ز عدل تو همی آب خورد

حاشَ لِلّه که اگر نوشْرَوان زنده شود

اندر آن روز که تو اسب دوانی بر دشت

ماه خواهد که تو را نعل شود بر سم اسب

چون کند تیر تو بر شیر ژیان بیشه حصار

نیست چون تیغ توگر هست قضا را چنگال

تو به مروی و ز عدل تو به مصرست اثر

در بساطت پسر پادشه غزنین است

تو به اقبال همی بگذری از جد و پدر

دست در دامن اقبال تو زد فخر ملوک

از تو شد مُقبل و از فرِّ تو بِفزود امید

آن کرامت که تو اندر حق او فرمودی

که شناسد به درستی مدد نعمت این

او به دینار تو امروز همی شکر کند

گر پدر پار به نزدیک پدر مهمان شد

تو توانی که به شاهی بنشانی او را

نه عجب گر بود از دست تو در غزنین شاه

این به نام تو همی سکه زند در غزنین

کارهایی که درش بستهٔ تقدیر بود

فتح را نیست بریده ز رکاب تو رکاب

ملک چرخ است و تو خورشیدی و دستور تو ماه

بر همه جانوران گر به یکی مهر نگین

بر همه تاجوران هست به پیروزی بخت

تا که سازند قِران ْ مشتری و زهره به هم

باد سر بر سرطان رایت اقبال تو را

باسبان باد تو را سَعْد فلک بر در کاخ

عید تو فرخ و عیش تو خوش و طبع تو شاد

می رخشنده چو یاقوت روان برکف تو