خیال صورت جانان شکست توبهٔ من

هوای او به دلم در نشست و کرد خراب

اگرچه آتش عشقش بسوخته است دلم

که سوزد آتش دوزخ در آن جهان تن او

ایا چو سوزن سیمین میانِ باریکت

تورا زغالیه خِرمن زدست بر آتش

تو نور چشم منی تا زمن جدا شده ای

گهی زاشک صدف کرده ام زجام شراب

قد تو بینم اگر سوی سَروبن گذرم

ولیکن از رخ و قدّ تو گر براندیشم

نَبَرده وار تنم را به تیغ هجر زدی

که تیرهای تو بر دل همی چنان گذرد

یمین دولت عالی نصیر ملت حق

حسام دین هدی بوالمظفر اسماعیل

بزرگ شد گهر گیلکی به سیرت او

هنر زجوهر او همچنان همی خیزد

برآورد ز گریبان خدمتش سر خویش

میان او و میان دگر امیران است

به تیغ و بازوی او رام شد زمانه چنانک

زتیغ او همه تایید زاید و نصرت

به وقت آنکه دو لشکر نهند روی به رزم

زدوده تیغ یمانیش بس که خون ریزد

اگرچه مرد به از زن بود در آن هنگام

حسام دین چوبدان وقت نیزه بردارد

اگر به تیر زند غیبه را کند غربال

یلان رزم و سران سپه کنند فرار

ایا به فر فریدون و سان و سیرت سام

به حوض کوثر اگر روح شاد و تازه شود

به چاه بسته نگشتی به چارهٔ گرگین

زهی موافقِ پرهیزه کارِ پاک صفت

همان گروه که گردن کشی همی کردند

اگر چه وصف تو عالی تر و شریف ترست

در آفرین مدیحت سخن چنین باید

اگرجه هست معزّی سزای بادافراه

همیشه پرورش او ز شکر نعمت توست

به شکر تو نتواند رسید اگر به مثل

اگر به سان چراغی شدست خاطر او

همیشه تا که نشان نبوّت موسی

تو چون درخت همی بال و آتش اندر جام

نه آتشی که شرارش همی رسد به هوا

کشیده بچه ی حوراش از خزانه ی خُم

به رنگ لاله و زو مجلس تو لاله ستان