نباشد اصلی در عشق یار توبه من

چگونه توبه کنم کان دو زلف برشکنش

بتی کجا لب و دندانش چون سهیل و عقیق

ولایت یمن اِقطاعِ او شدست مگر

به ماه و سرو همی ماند و زچشم و دلم

عجب زماهی کاب آورد میان فلک

گر آن دو عارض رخشان زفعل یزدان است

بدین دلیل همی مانوی درست کند

دلی است ان بت دل خواه را چو آهن و سنگ

بدیع نیست کزآن دل پرآتش است دلم

بلا و فتنهٔ من زان ستمگرست که هست

اگر ز سنبل و نرگس فغان کنم شاید

زمین زچهرهٔ او روشن است پنداری

دو صنعت است همیشه دل و زبان مرا

عماد دین شرف الملک امین حضرت شاه

سر سعادت ابوسعد افتاب سعود

گر آب چشمهٔ کوثر ز جنت است نشان

کجا جبین و ذقن پیش او زمین سایند

برون ز شیون اعداش را سبیلی نیست

رسن ز چنبر اگر سر برون کند خصمش

ایا مراد تو را نرم روزگار درشت

همی به جود تو آزادگان زنند مثل

بلند بخت تو چون نور ساکن فلک است

نهاده نامهٔ مهرت زمانه بر تارک

تو یوسفی و همه سائلان چو یعقوب اند

کسی که جامهٔ مهرت برو دریده شود

کسی که خواهد و گوید خلاف و نقص تو را

تو را به مرتبه فضل است بر جوانمردان

مبارزی که به نام تو نیزه برگیرد

چنان کجا که به دریای ژرف در صدف است

گهی ز غالیه پرگار برکشد به حریر

به سیر همچو براق است و کاغذش میدان

به شمع ماند و دودش رسیده گوناگون

بگوید و برود کامکار وین عجب است

همی نماید در دست او که نیست مگر

بزرگْ بارْ خدایا بلند همت تو

مدیح درّ ثمین آمد و سخاوت تو

قبول بود همه ظن من به اول کار

کثیف طبعم در مِدْحَت تو گشت لطیف

چو من ز دولت و اقبال تو گرفتم فال

همیشه تاکه نعم باشد و محن به جهان

ولیت باد منور در آفتاب نعم

خجسته باد همه روز تو چو عید و بهار

سعادت ابدی ناصح تو را ناصح

نهاده بر کف تو گوهری که از عکسش

تو خوش نشسته و پیش تو ایستاده بتی