ای ماه لاله روی من ای سرو سیم تن

زیرا که دل سزد فلک ماه روی را

زلف تو توده تودهٔ مشک است بر قمر

زان توده توده است به شهر اندرون بلا

لب چون عقیق کردی و رخساره چون سهیل

تا در عجم بود لب و رخسار تو بدیع

دل بر دلم نه ای صنم ششتری قبای

تا موم نرم بینی در زیر سنگ سخت

چون تیر برکمان نهی و بشکنی سپاه

درکار تو شگفت فرو مانده ام بتا

تا تو به وقتِ خشم و به وقتِ لَطَف مرا

هجران تو بر آتش و لؤلؤ همی کند

ایدون گمان بری که مگر ماه انجم است

خواهان دیدن تو شود گر خبر رسد

میر اجل مؤید ملک و شهاب دین

فرخنده اختری که خجسته خصال او

مرد خرد سپهر شناسد بساط او

کینش به کار دشمن دولت دهد فساد

تایید او چو پیرهن یوسف است و خلق

درگاه اوست ملتزم خلق و ملتجا

در رسمهاش گنج معالی است مُدَّخَر

گر بر زند به سنگ نکوخواه از حسام

از سنگ و خاک قسمت ایشان رسد دو چیز

ای نفی کفر باطل و اثبات دین حق

دُرّ است دولت تو و آفاق چون صدف

هرکس ز معن زائده گوید همی خبر

یک چاکر تو صاحب صد معن زائده است

از آتش سیاست و خشم تو در سزد

بر پای و بر دو دست تو عاشق شده است ماه

آسوده نیست دست تو از جود ساعتی

گر چاهکن شدست ز بهر تو دشمنت

وانگاه دست بر رسن مدبری زند

گر بر عَدَن خیال جمال تو بگذرد

گر باد احتشام تو بر نار بن وزد

ور سایهٔ قبول تو بر روبه اوفتد

تیر فلک شمن شود وکلک من صنم

هر مدحتی که نام تو باشد تخلصش

تا از نِعَم همیشه بود خلق را طرب

بادند دوستان تو در روضهٔ نعم

افروخته وثاق تو از شَمسهٔ چِگِل

وان گوهر لطیف که پروردش آفتاب