رسید عید و ز قندیل نار داد به جام

هلال عید کلید همان دَرَست مگر

دَرِ بساط دگر باره چرخ بازگشاد

کنون به جام غم انجام می کند آغاز

کنون به میکده باشد ز شام تا گه صبح

کنون به رود و سرود اقتدا کند هر دو

من آن کسم که به کنجی نشستم وکردم

زبهر حرمت و تعظیم شرع دانستم

گشاده بود زبانم به نام و ذکر خدای

وگرچه بود کف من تهی زآب کروم

سدید دین سَرِاشراف دهر مُشْرِف ملک

پناه و پیشرو دودهٔ ظهیر که هست

سر سپهر برین در لگام دولت اوست

مُنّزه است گه جود طبع او ز ملال

هزار حادثه زایل کند به یک تدبیر

گه رضا و سَخَط گر کند مبالغتی

چو برنهد گه بخشش قلم به خط و دوات

سر نیاز کند پست همچو قَد قلم

اگر مَجَسَّم گردد ضیای همت او

هوای اوست همیشه به همت عالی

برو به بلخ و سرایش ببین اگر خواهی

به صحن او بگذر کز بهشت دارد بوم

سپهر بیند هر که اندر او گمارد جسم

هر آن که هست به بلخ و هر آن که هست ایدر

آیا ز گوهر پیغمبری که تا محشر

جو ایزد از گهر او نمود نور تو را

ندای بخت تو گر بشنوند زیر زمین

برآورند سر از خاک از هر اقلیمی

زکین و حقد تو ماند به تیر زهرآلود

به جای مغز چو اندر عظام دارد تیر

مخالفان تو را از چهار گوهر هست

ز نار گرمی مغز و ز باد سردی دم

اگر همیشه زمام زمان به دست قضاست

تویی که اهل زمان را به دست و شکر تو هست

شمار مدت عمر تو تا به روز شمار

اگرچه رای قوام از جهان شدست برون

وگرچه هست کنون بی نظام کار عراق

خجسته همت تو آفتاب را ماند

اگر تو پرسی از روزگار نشناسند

مگر ستاره ی سَعدست کلک در کف تو

سزاست درکف راد تو کلک درافشان

دل امیر تو در دام شکر توست شکار

رسید عید همایون و رایت میمون

گشاده شد علم عید وگشت عزالدین

مظفرند ازین جنگ زانکه در سفرش

ایا ستوده کریمی که از سیاست تو

به خدمت تو رسیدن فریضه دانم من

سزدکه آیم وآرم مدیح تو هرروز

اگرچه هست خطاب من از ملوک امیر

حروف مدح تو گوهر شدست در دهنم

چو راست کردهٔ انعام توست مرسومم

رضا مده که سود خام کار پختهٔ من

همیشه تا به فلک بر قِران اجرام است

فتاده باد بر اجسام سایهٔ کرمت

لباس عمر تو نو باد در جهان کهن

تورا همیشه به سوی چهار چیز دودست

تو خوش نشسته و پیش تو ایستاده بتی

خجسته عید تو و روزهٔ توکرده قبول