سنبل پر تاب او در پشتم آور دست تاب

وین دو حال از هر دو پنداری همی بینم بخواب

وین چو عَطّاران اگر مایه ندارد مشک ناب

چیست چندان رنگ و بوی از عطر این بر آفتاب

شرم و حشمت را شراب از پیش بردارد حجاب

بیشتر پوشد همی چون بیشتر نوشد شراب

چون شکفته عارضش خوی گیر د از شرم و عتاب

تا مگر بنشاند این گرمی به کافور و گلاب

چون مه اندر آینه است و چون ستاره اندر آب

نور او آسان نمای و وصل او دشوار یاب

خوشترست از عمر و مال و تندرستی و شباب

خدمت سلطان اعظم خسرو مالک رقاب

فخر سلطانان علاء دین و دنیا بوشهاب

آنکه از نامش بزرگی یافت القاب و خطاب

وانکه او را هست مسعو دبن ابراهیم باب

بت پرستان کشتن و بتخانه ها کردن خراب

برتر آمد دولت او از دعای مستجاب

چون ز گرد رزم بر روی هوا بندد نقاب

زانکه بودش مرغوای بد ز آواز غراب

هرکجا خنجر بود آتش جگر باشد کباب

شیر غرنده نگردد یک زمان غایب ز غاب

کرد صافی تیغ او هندوستان از اضطراب

محتسب در ملک او شد بی نیاز از احتساب

آلت شاهی به نفس خویش کرده است اکتساب

هم بساط است از مَجَرّه، هم طناب است از شهاب

واندگر باشد دراز و زرد چون زرین طناب

یک دلند و یک زبان خرد و بزرگ و شیخ و شاب

کرده اند اخبار او را ابتدای هرکتاب

سینه دُرّاج و کبک از چِنگَل باز و عقاب

آشتی دادست عدل تو غَنَم را با ذِئاب

کوه و دریا را چه باک از سایهٔ پر ذُباب

خصم مخطی راکند رای مصیب تو مصاب

آذر خَرّاد با خشمت ندارد التهاب

مایه از حلم تو یابد زان گران باشد تراب

شیر اگر سُخره نبودی بحر اگر بودی خوش آب

گر تورا مانند و همتا کردمی بودی صواب

وین سخن هرگز نباشد دلپذیر از هیچ باب

چون زمین و چون سُها و چون گوزن و چون سراب

گاه برق از بهر جود تو بخندد بر سحاب

رعد با تیغ تو گویی برق را گوید متاب

پیل نتواند بی شک و شیر نتواند به ناب

ذکر تو منسوخ کرد افسانهٔ افراسیاب

رزم را چون بر لب سیحون گران کردی رکاب

وز فلک لبیک بود آواز کوست را جواب

گرد بود از رزم تو در پنجشیر و اندراب

موی اسبان را به خون دشمنان کردی خضاب

دست بویحیی است گفتی تیغ تو گاه ضِراب

وین دگر را از روان راویان کردی قراب

بر سرش بارید شمشیر تو باران عذاب

جسم بی روحش مُنَقَّط شد به دندان گلاب

نیزه در دستش عصا گشت و کماندانش جراب

او هزیمت گشت و مالش اوفتاد اندر نهاب

دوستانت را ثواب و دشمنانت را عقاب

آنکه در اعجاز رفتارش بود عجز دَواب

گاه رفتن باد را با او نباشد هیچ تاب

دامن صَرصَر بگیرد چون ازو جویی شتاب

شاعران را هم ذَهَب تشریف باشد هم ثیاب

خاک پای قاصدانت در ایاب و در ذهاب

تاکه از بحر هزج باشد رجز را انشعاب

از یمین و از یسارت باد تا یوم الحساب

تا هوا تفسیده گردد در مه ایلول و آب

روز و شب باد از قبولت بندگان را جاه و آب

در ضیافت خلق را احسان تو حُسن المآب

نعرهٔ کوس و تبیره نالهٔ جنگ و رباب

همچو در مینا و لؤلؤ لعل و یاقوت مُذاب