ماه است جام باده و شاه است آفتاب

بر دست شهریار نهادست جام می

شاهی که پیش از آدم و دیدار آدمی

صاحبقِران عدل که گردون به صد قِران

ای داوری که چون بنشستی به تخت ملک

بی دولت بلند تو عالم خراب بود

یک خطبه بی خطاب تو اندر جهان کجاست

گر بر تذرو سایهٔ عدل تو اوفتد

خدمت کند عنان و رکاب تورا فلک

آواز کوس تو چو سوی آسمان رسد

تدبیر تو به تیر تو ماند از آن کجا

پیش تو زرّ ناب چو دشمن شدست خوار

رنج آمدست در دو جهان قسم دشمنت

ایزد دعای سوختگان را بود مجیب

شاها تو را خدای به شاهنشهی و عدل

تعبیر خواب خویش سعادت کند همی

زین پیش چهرهٔ طرب اندر نقاب بود

بفزود ملک را ز نشاط تو آب و قدر

زاندیشهٔ ستایش تو خاطر رهی

تا گل نشان کند به چمن بر همی صبا

تا روی نیکوان بود از قطره های خون

فارغ مباد دست تو از جام پر نَبیدْ

بر هرکه دشمن تو بود کام دل بران

تا آسمان بماند با آسمان بمان