آن چنبر پرحلقه و ان حلقه پرخم

دامی و کمندی که ز بهر دل خلق است

از دیدن آن دلبر و نادیدن آن ماه

گاه از طلب وصل مرا گرم شود دل

چون وصل بود بشکفد اندر تن من جان

عشقش مدد آتش و آب است که دارم

هرچند که در دیده من نم شود فزون

بزمی که در او صورت زیبای تو باشد

از صورت زیبای تو آرامش بزم است

آزاده محمد که ز اِفضال و محامِد

در جنب معالیش بس از احمد مختار

چون روی به دیوان نهد از بارگه خویش

اقرار دهد عقل که در عالم اقبال

بر چشمهٔ زمزم کف او را شرف آمد

هر روز بود از کف او رحمت زُوّار

تضمین کنم این بیت که از روی حقیقت

تا درگه او یابی مگذر به درکس

ای بار خدایی که به تو صدر وزارت

هم صاحب آفاقی و هم قاسم ارزاق

فضل و هنر از شِیمتِ محمودِ تو نشگفت

کیفیّت وکمیّت عقلِ تو که داند

گر صد یک عقل تو به کاوس رسیدی

ور آصف دستور به تدبیر تو بودی

با عزم تو شغلی نبود مهمل و موقوف

با خنجر عزم تو چه پولاد و چه سنجاب

وانجا که بود حکم تو را تیزی شمشیر

یک نیمهٔ گیتی به مراد تو شد امروز

مهر تو شرابی است گوارنده تر از نوش

گویی اثر مهر تو و کین تو دارند

فخری که تو نگزینی آن فخر بود عار

اقبال سپهری است در اعلام تو مضمر

چون کلک تو هرگز که شنیده است و که دیده است

پست است و بدو فرع معالی شده عالی

شمع است و به اجزای دخان است منقش

هنگام رضا هست صدف وار ولیکن

سیاره و چرخ است که در سیر و مدارش

از جنبش او بهر ولی رامش و سورست

استاد ا دبیرا است که تاثیر صریرش

جادوست که از قیر کند لؤلؤ شهوار

گویی کف تو هست ید موسی عمران

ای آن که نظام بن نظام بن نظامی

خسته است دل نازک او ضربت ایام

گر حکم تو و رای دلارای تو باشد

تا کامل و محجوب بود اعلم و افضل

اعدای تو بادند همه ابْکَم و اَکْمَه