ای قاعدهٔ ملک به فرمان تو محکم

پیدا شده در کُنیت و نام و لقب تو

چون نور تو از جوهر آدم بنمودند

تا خاتم اقبال در انگشت تو کردند

آصف صفتی در هنر خویش ولیکن

جُودِ تو چو روزست در آفاق مقرر

از رای تو بودست ید موسیِ عِمران

انواع سعادت ز جبین تو برد چرخ

آثار خرد بی تو بود مُهمل و مُوقوف

گو خیز و ببین جسم تو آن کس که ندیده است

آنجا که تفاخر بود از دانش و بخشش

ز اندیشهٔ مداح بود دانش تو بیش

از دیدن کام تو شود حاسدت اکمه

دولت نپسندد که نهد حاسد تو دام

گر جود تو بر وادی زم چشم گشاید

ور بر سر روباه فُتَد سایهٔ عدلت

ای بار خدایی که همه بار خدایان

همچون صدف و نافه پر از گوهر و مشک است

گر روشن و مشموم بود مدح تو نشگفت

تا سایهٔ اقبال تو بر فرق من افتاد

طبعم به تو صافی شد و شعرم به تو عالی

گر گل سپرم بی تو بود تیزتر از خار

بی خدمت تو تیره شود طبع من از تف

تا از حرکات فلک و سیر کواکب

بادند رفیقان تو در شادی و در سور

دست تو همیشه به سوی ر َطل و سوی جام

در مجلس تو صف زده خوبان سرایی

از خدمت دیدار تو اقبال همه خلق