شهی که هست همه عالمش به زیر علم

عرب زخدمت او چون عجم همی نازد

خدای عرش چنان آفرید اختر او

زمانه قسمت او روز و شب ز نصرت کرد

ز عدل او به زمستان همی بروید گل

کف مبارک او هست ابر رحمت بار

همه زدست و د لش خلق را شگفت بود

ایا شهی که زشاهان مشرق و مغرب

به دین و دانش و داد تو از قدیم الدهر

خیال جود تو منسوخ کرد عادت بخل

تو از عدم به وجود آمدی و آز و نیاز

ز رای پاک تو شددین حق پرستان بیش

به دارکفر در از هیبت و سیاست توست

ز بیم تیغ تو رهبانیان همی گویند

کشد زاقبال آن کاو کشد ز مهر تو سر

چو سائل از تو بلی بشنود رهد ز بلا

مگر بلا را مسمار کرده ای ز بلی

خدایگانا اقبال تو مهندس وار

کجا مهندس اقبال تو بود نه عجب

به کام دل بستان زان میی که پنداری

ز دست آن که شود هر زمان ز تاب و گره

گهی کند چو لب خویش عیش تو شیرین

تو خوش نشسته به نیک اختری ندیم طرب