گهی ز قیر کشد بر مه دو هفته قلم

گهی شود شکنِ جَعدِ او خَم اندر خَم

لبش جو بُسّد و بر بُسّد از بنفشه رقم

اگر ضیا و ظلم راکسی ندیده به هم

ضیا بدیع نماید نهفته زیر ظُلَم

که رنگ و روی من و توست زعفران و بقم

به دلبری چو توگیتی نپرورید صنم

وگر نکرد قضا روی تو چو باغ ارم

زچشم من به چه معنی همی ببارد نم

که روز روشن من تیره شب کند به ستم

شبم چو روز کند فر آفتاب کرم

همیشه قاعدهٔ جود و سروری محکم

امام بار خدای است در میان امم

کسی که او چو رضیّ خلیفه دارد عم

ستاره همت اصلیش را شدست حشم

فَذلک هنر اندر رسوم او مدغم

زبان زبانهٔ تحقیق دارد اندر فم

قضا به جای زبان و قدر به جای قلم

و یا به سان شَمَر در بر یمین تو یم

ز توست و از پدر توست افتخار عجم

چنان کجا تو ز علمی یگانه در عالم

به یک نژاد در او عقل و عدل و علم به هم

بدین سه چیز امامان تو را شوند خدم

یکی زدست عیان کرد و دیگر از خاتم

گشاده شد به تو اسباب مشکل و مبهم

ز غیرت تو شد ابلیس دشمن آدم

ز بیم جود تو رفت از وجود سوی عدم

به انقطاع هُموم و به ارتفاع هُمَم

چنانکه نفع تن از کفِّ عیسی مریم

زند زمانه به کام موافقان تو دم

که حلق او چو دهان است و فرق او چو علم

همه حقایق داند همی و هست ابکم

میان هر دو رسول است و پیش هر دو حکم

به دوستان تو مهره به دشمنان تو سم

نه مرد جاه و نه دینارم و نه مرد درم

جدا ز خدمت تو بوده ام ندیم نَدَم

قرار یافتم اکنون که باقیم به حرم

کنون که چشم ببیند تو را نبیند غم

همیشه تا نشود سور و ماتم از عالم

موافقان تو را سور باد بی ماتم

قبول همت تو بیش و بدسگال تو کم

به تو دو چشم پدر روشن و دلش خرم