به جام داد فلک روشنایی از قندیل

سزدکه من به غزل بازگردم از تهلیل

که کرد خسته دلم را اسیر خد اسیل

بخیل کرد به من بر به خشم چشم کحیل

به رنگ نیل و دو چشمم ز اشک هست چو نیل

که هم گُزیده حبیب است و هم ستوده خلیل

که آن به غمزه جوادست و این به بوسه بخیل

ز جود صرف تمام است دست خواجه دلیل

جمال جملهٔ اعیان حضرت اسماعیل

همی نهند زمین را بر آسمان تفضیل

چو بوی جامهٔ یوسف ز چشم اسرائیل

ز مال و جاه بر آزادگان گشاده سبیل

شرایط کرم این است جمله و تفصیل

کَفَش به دادن روزی کفایت است کفیل

تهی شود همه عالم ز فتنهٔ تعطیل

به لفظ جَز ل دهد مرد را عطای جزیل

که گفت باد خفیف آمدست و خاک ثقیل

به جان آن که دلی داشت از نیاز علیل

چو آیت است خرد کش تو کرده ای تاویل

که هست نعمت او پیش همت تو قلیل

مگر مُبَشِّر فتح است مرکبت به صهیل

به نفس خویش تمامی به ذات خویش جلیل

چنانکه وحی شنیدی پیمبر از جِبْریل

چنانکه نسخت باران به دست میکائیل

صریرکلک تو ماند به صور اسرافیل

فکند سایه بر آن تن خیال عزرائیل

همی ز چرخ کند سوی خاطرم تحویل

ز خاطرم به قلم هر زمان کند تعجیل

مدار چرخ ز تقدیر نایب است و وکیل

به محنت اندر بادند دشمنانت ذلیل

یکی به جاه عریض و یکی به عمر طویل