اهل ملت چون به شب دیدند بر گردون هلال

کِشتِ حاجت زود بدرودند بر دست امید

با دعا و با تَضرّع دستها برداشتند

نصرت دین و دوام نعمت و امن جهان

شیخ الاسلام آن که هست او دین یزدان را شرف

آن محمد کز جلال و عز او حاصل شدست

نیست مثل او به شیراز و خراسان عراق

هم به نعمت هم به حشمت دستگیر خاص و عام

اندر آن گیتی به نامش تا به آدم عز اصل

باز اقبالش نشیمن کرده بر هفت آسمان

بخت او را از سعادت آفرید اندر ازل

چون درست آمد یقین اندر توکل بر خدای

هست نیکو ظاهرش چون هست نیکو باطنش

آفتاب اندر صعود و ماه و انجم در شرف

کار او در دین یزدان بخشش و بخشایش است

گه فرستد خیل در خیل و قطار اندر قطار

گه ز سیم و حُلّهٔ او سوی درویشان شهر

روز و شب جودش همی رنج مسلمانان کشد

ای عمیدان پیش تو بی قدر و بی قیمت چنانک

هرچه اندر آفرینش دیگری را ممکن است

نار تیزی گیرد از خشم تو وقت انتقام

ماه تأیید آن گهی تابد که تو گویی بتاب

آن حوادث کاندرین ایام پیش آمد تو را

هم ز قصد دشمنان و هم ز بیم حاسدان

عصمت یزدان نگهدار و نگهبان تو بود

وهم تو بر هم زد آخر آنچه خصمان ساختند

در همه وقتی نهایت نیست اقبال تو را

تو به جای خویش ساکن باش و فارغ دار دل

سلام این کرشتاسب خشنودی در سایت بیان ازادی دیوانه است

گر به جوشن حاجت آید چاکرت را در خزان

ور غلامت را به پیکان حاجت آید در بهار

ای حسد برده ز موج طبع تو موج بحار

چون نهالی بود طبع من رهی در باغ شعر

بی قبولت زیستن بر خویشتن دارم حرام

آب از آتش برکشیدن گر محال ظاهرست

زانکه در مدح تو شعرم آب و طبعم آتش است

آنچه سوری کرد ز اسرار کرم با عنصری

من بدین دولت به شعر از عنصری کمتر نیم

چشم دارم کز تو باشد در همه وقتی مرا

گرچه خوشتر باشد آن شعری که در تشبیب او

روز عید روزه داران را چنین گویند شعر

تا که از مخدوم خادم را بود بیم و امید

بخت تو مخدوم باد و خادمانش روز و شب