خوشا پیام وصال تو بر زبان خیال

به روز بیم فراق و به شب امید وصال

که هست باغ وصال تو بی درخت و نهال

مرا زداغ فراقت نه هوش ماند و نه هال

فراق بادهٔ تلخ است پس چراست حلال

حلال بادهٔ تلخ و حرام آب زلال

کنار من وطن خویش داشتی همه سال

ز دیده خالی و از آب دیده مالامال

قدِ چو ناژِ من از سروِ توست نال ْ مثال

که دید هرگز ناری زسرو گشته چونال

به حد صدق رسانید و بر مقام مقال

مواظبت کنمی کر نترسمی ز ملال

زوال کرد زمن تا شدم به شکل هلال

کنم به مجلس خورشید بی کسوف و زوال

که زین ملک و ملوک است و قبلهٔ اقبال

که هست شمس معالی بر آسمان جلال

چو سعد اکبر و اصغر مبارک است به فال

اگر گشاده کند باز دولتش پر و بال

بدین دو چیز مر او را ز خلق نیست همال

چو حسن یوسف یعقوب و رسم رستم زال

وگر مکارم او را قدر شود کیال

هزار دریا این را نه بس بود مکیال

خدای عرش جلال و خدایگان اجلال

که تو ز نور لطیفی و آدم از صلصال

به جز تو کس ندهد در جهان جواب سوال

ز کبر بر سر شیر فلک زند دنبال

که همت تو معیل است و روزگار عیال

مکان منفعت و کان گوهرست جبال

بود زمین همه اوقات ایمن از زلزال

رسد به خانهٔ آن ژاژ باد استیصال

که دین و داد تورا هست بر یمین و شمال

که از لقای تو خیزد سعادت و اقبال