هیچکس دیدست عنبر را نقاب از آفتاب

آفتاب دلبران را شاید از عنبر نقاب

پیشه دارد سِحر صِرف و مایه دارد مشک ناب

زانکه تاب زلف او جان مرا دارد به تاب

جور کردست آنکه اندر زلفش افکندست تاب

تا دلم بر آتش هجران او گردد کباب

او چو خواهد خورد تشویر آذر افروزد ز آب

جای خواب من شد از وسواس چشم او خراب

خواب من بگسست آری بگسلد وسواس خواب

چشم من همچون سحاب و لعل باران چون سحاب

در دلم مدح خداوند است چون درّ خوشاب

ملک سلطان را مؤیّد دین یزدان را شهاب

ره به دستوری همی یابد دعای مستجاب

عِقد و خَلخال همه حوران عِنان است و رکاب

هم به گردون اتصال و هم به خورشید انتساب

جود او دادست گویی دور گردون را شتاب

لشکر آزادگی را با کَفَش هست اِقتراب

مجلس او تا بود ارکان دولت را مآب

دولت شاهنشهی هرگز نبید انقلاب

سجده برد ایوا نش را حتی توارَت بِا لحجاب

هرگز از توران به ایران نامدی افراسیاب

ای گرامی بر همه کس همچو ایّام شباب

سرفرازی همچو آتش بردباری چون تُراب

هست گویی کلک تو چون ذوالفقار بوتُراب

وز تو عاقل تر نیابد هیچکس در هیچ باب

باز اگر چه صید گیرد عاجز آید با عُقاب

زانکه جز بخشایش و بخشش نفرمایی جواب

همچو داود پیمبر صاحب فَصلُ ا لخِطاب

کان تفاریقش فذلک دارد از یوم الحساب

از مشام من به جای خوی همی آید گلاب

اندرین گیتی بزرگی و اندران گیتی ثواب

تا مصاب است آن که بر مرگش همی غُرّد غُراب

بدسگالت باد در مِحنت مُعزّا و مصاب

در یکی زلف بتان و در یکی جام شراب