شدست راغ پر از توده های عنبر ناب

به توده عنبر ناب و به رشته درِّ خوشاب

زَبور خواند داود وار در محراب

ز عکس خویش کمان کرده مهر روشن تاب

جو صَندل است به جوی و به فَرغَر اندر آب

معالج است به کافور و صندل است و گلاب

زُمّردین پیکان کرد و بُسَّدین نشّاب

میان لالهٔ نُعمان نگر سرشک سحاب

یکی چنانکه به شنگرف برزنی سیماب

به فعل و طبع نگر چون صدف شدست تراب

چنانکه بحر شود پیش جود خواجه سراب

نظامِ مُلک جهان سَیِّدِ اولوالالباب

به داد و دانش و دین چون پیمبر و اصحاب

ز روی دولت و اقبال برگرفت - اب

برون شدست هنرهای او ز حد حساب

فلک به قوّت آن دیو را زند به شهاب

چنان بود که قصب در برابر مهتاب

کفایت از قلم او گرفت رونق و آب

درنگ خاک کجا عزم اوست هست شتاب

وگرچه ریزه کند سنگ شیر شرزه به ناب

آیا ستوده چو نعمت به روزگار شباب

ز توست تا گه محشر سعادت اعقاب

دو چشم جور ز عدل تو در شدست به خواب

همیشه تیر بقای تو هست در پرتاب

شود به فر تو تیهو به چَه ْ قرین عقاب

نه بحر جود تو را دید هیچ کس پاباب

که مهر و کین تو بر خلق رحمت است و عذاب

بلی چو دیده بود رود سر بود دولاب

چو رای تو نبود کی بود صلاح و صواب

مباد منقطع از عالم این سوال و جواب

به شرق و غرب کشیدست همت تو طناب

همی گران کند امسال سوی شرق رکاب

چنانکه پار گذشت از فرات و دجله ز آب

فتوح او به جهان اندرون شگفت و عجاب

ضمیر و فکرت توست آفتاب و اصطرلاب

دو بیت کرد قضای مسبب الاسباب

یکی است بیت که از دولت تو دارد باب

تویی مصنف شعر و مولف آداب

همی کنند مدیح تو ابتدای کتاب

چه آیت! آیت طوبی لهم و حسن مآب

درین جهان به ثناء و در آن جهان به ثواب

همی ز چنگ و رباب است و از شراب و کباب

همیشه همچو کباب و شراب و چنگ و رباب

ز روزگار به اقبال باد بر تو خطاب

مباد تا ابد آباد کردهٔ تو خراب

موافقانت مصیب و مخالفانت مصاب