به فال فرّخ و عزم درست و رأی صواب

نماز شام که از شب نقاب بست هوا

روان او شده بی بند و جَعد او پُربند

به شاخِ سِدره به رغم شکوفهٔ بادام

همی کشید و همی کند او چو دلشدگان

به مهرگفت مراکای شکسته بیعت من

اگر دل تو به تحقیق جایگاه وفاست

هر آن کسی که نباشد به شهر و خانهٔ خویش

مشو ز خانه جدا و مجوی رنج سفر

جواب دادم و گفتم ز بهر رفتن من

تو تشنه ای و منم چون سراب و معلوم است

وداع کن که هم اکنون که من بخواهم رفت

مراست شکر و تو را صبر کردگار دهد

بگفتم این سخن و در برش گرفتم تنگ

بدان قضا چو رضا دادم اندر آن ساعت

گه شتاب چو صَر صَر گه درنگ چو کوه

تکاور شَبه رنگ و به شب زمین پیمای

زمانه توسن هامون گرفته در سنبل

زمین چو غالیه ای بیخته بر او زنگار

چو آهنین سپری چرخ درکف برجیس

به جای خانه و آواز عود دشت و جبل

ستارگان چو درم ها زده ز نقرهٔ سیم

فلک چو آب شمر ایستاده و مریخ

بسیط چرخ چو میدان سبز و زهره چو گوی

سپهر چون کف قلّاب و اندرو کیوان

چو بحر ژرف سپهر و چو لنگری زرین

ز اوج خویش عَطارُد چنان نمود همی

مه چهارده جون آسیای سیمین بود

فلک چو مسجد و ماه دو هفته چون قندیل

سپهر گفتی چون لاژورد تقویم است

مثال پروین گفتی که شاخ طوبی بود

بهشت بود سپهر و مجرّه جوی بهشت

ستور من به چنین شب همی سپرد رهی

نه بیم ژالهٔ برف و نه ترس باد سموم

ز بس کَلاب و مزارع ز بس شبان و رمه

ز لاله گفتی شنگرف گون شده است جَبَل

هزار نافه ز هر بقعه ای گشوده صبا

مرا شتاب گرفته به حضرت شرفی

به گوش دل ز سعادت همی شنیدم من

امین حضرت ابوسعد کز سعادت او

بزرگ بار خدایی که رسم و سیرت اوست

ستوده خصلت و نیک اخترست در هر فن

کجا زبان و بنانش بیان کنند سخن

حساب دانش او راکرانه پیدا نیست

ز نقش خامهٔ او هست استواری ملک

ز بهر خیمهٔ بختش به عالم عِلُوی

نشاط خلق جهان از ثیاب و زر باسد

اگر قیاس کنی پیش چشم همت او

اَیا کریمی کاندر حریم دولت تو

کسی که با تو به میدان فضل بازد گوی

بسا کسا که همی لاف زد ز درگه خویش

در آن وطن که ز ارباب عقل انجمن است

ز توست مَفخرِ احرار و سروران عَجَم

ز کافیان جهان هر که یافته است به حق

ز تاب خشم تو رگهای دشمن اندر تن

ثنا و شکر تو دارد همی به بسم الله

همیشه محتشمان را به رای روشن توست

از آن گروه یکی را چو رای تو نبود

که یار علت کین تو دل ضعیف بود

مخالفان تو را در مصافگاه اجل

فراق حضرت تو جان من بفرسودست

به جان تو که درو هیچگه نبود مرا

رباب نالهٔ من بود و چنگ قامت من

همه ثنای تو گفتم به وقت بیداری

سپاس دارم از ایزدْ کنون که شاد شدم

گذشته رفت و زین پس مرا نخواهد بود

همیشه تا که مصیب و مصاب در عالم

موافقان تو باشند شادمان و مُصیب

تو را مباد تهی از چهار چیز دو دست