بر ماه لاله داری و بر لاله مشک ناب

میگون لب است و مغزم از آن می پر از خُمار

خصم من است زلفش وگر نیست پس چرا

از آب روی اوست همه آتش دلم

او ساکن دل است و خراب است مسکنش

جستم ز راه عشق و ببستم ره خطا

میر بزرگوار عبیدالله آن که هست

و حی است آفرینش و آن وحی را مدام

اندر حریم دولت او جای ساخته است

گر بر غراب همت او سایه گسترد

ایمان و کفر گشت گل مهر و کین او

زو مهر او طلب که به دنیا و آخرت

انگشت او زبان شد و جود اندرو سخن

جامی ز سیم پاک فرستاد نزد من

یک شکل او مدور و یک شکل او دراز

گفتی که هست عارض سیمین دلبرم

پیروزه روی موم بیاراسته به مهر

کردم بدین کرامت بر جود او ثنا

روشن شد از مدایح او طبع من چنانک

توفیق خواستم ز خداوند تا کنم

تا قبله سازم آنجا کاورا بود عنان

در حلم و جود باد درنگ و شتاب او

از همتش به اهل معالی رسیده باد