که زمستان شد و نوروز فراز آمد تنگ

من و تو هر دو چرا بیهده باشیم به جنگ

چه کشی سر ز خط ای نوش لب سبز آرنگ

بنه ای آهوی سیمین ز سر این خوی پلنگ

نرم کن برمن مسکین دل چون آهن و سنگ

نه روا باشد بر آینهٔ وصل تو زنگ

به می لعل شتاب و به لب کشت درنگ

قمری و فاخته بر سرو بن مینا رنگ

حمد هول رباب و پسر سقا جنگ

صد امیرند مه از بهمن و بهرام و پشنگ

« ترکش ای ترک به یک سو فکن و جامهٔ جنگ »