آمد آن ماه دو هفته با قبای هفت رنگ

لؤلؤ اندر لاله پنهان داشت چون رویم بدید

گفت مهر از من گسستی با تو جای جنگ هست

سرو اگر در باغ باشد دارد او بر سرو باغ

چون دلم بی قُوََّت و جان و تنم بی قُوت دید

تنگم اندر برگرفت و زلف مشکین برفشاند

گاه دلبر بود و گه چنگش همه شب درکنار

گفتمش کز من چه خواهی مهرگانی یادگار

گفت خواهم شُکرِ اِنعام خداوندی که او

ملک یزدان را مؤیّد دین یزدان را شهاب

آن خداوندی که گردون بخت او را مرکب است

چون نهادند اختران از قوت تأثیر خویش

باد را از طبع او پاکیزگی دادند و لطف

تیزی آموزد همی از حکم او شمشیر تیز

در زمستان فرش او را از پلنگ آرند پوست

از دم خصمش به آتش در سمندر بِفسُرَد

بیش او خلق از مروف لاف نتواند زدن

در پناه امر او نشگفت اگر کوته شود

گر ز مهر او فتد یک ذره در دریای چین

نه به چین اندر بماند هیچ رخ در زیر چین

ای سرفرازی که از تاج شهان زیبد همی

ماه مهر آمد زیادت کرد باید مهر ماه

از کف تُرک دلارامی که از دیدار اوست

شیر زوری کاو به نیزه زور بستاند ز شیر

تاکه سیسنبر ندارد رنگ و بوی شنبلید

خار در دست نکوخواه تو بادا چون سمن

مهرگان بر تو همایون باد از گشت سپهر

روز و شب بر درگه عالیت دست روزگار