که روز فاخته گونه است و خاک غالیه رنگ

نصیب گوش خروش رباب و نالهٔ چنگ

که او به چهره چو مهر است و بر بتان سرهنگ

برش چو سوسن و سیم و دلش چو آهن و سنگ

گهی برد دل سنگینش از دل من سنگ

ز نقش چهرهٔ او بزم من شود ارتنگ

چنو صنم نبود در نگارخانهٔ گنگ

به خنده چون بگشاید دهان کوچک و تنگ

شکر برند به خروار و گل برند به تنگ

ز من کرانه کند وز میان برآرد چنگ

که گیرد از نفس من کران آینه زنگ

به می فروشکنم شرم او به حیله و رنگ

مرا در آن لب یاقوت رنگ باشد رنگ

ننشسته با من و من زلف او گرفته به چنگ

چنانکه طبع امیرست مایهٔ فرهنگ

ز بس علاء و بها قدر او به هفت اورنگ

جلال و مرتبه و ارج و فره و اورنگ

سمو زسام و جمال از جم وهش از هوشنگ

هلال باید زین و مجره باید تنگ

چو سرکشد علمش بر دو پیکر و خرچنگ

به دشت و کوه رود با سنان و تیر خدنگ

کند چو خانهٔ زنبور پشت و پهلوی رنگ

شود هبا و هدر زور شیر و کبر پلنگ

بسوزد از تف تیغ تو زیر آب نهنگ

چو باز دار تو بر پای باز بندد زنگ

که زنگ باز تو سیمرغ را کند چو کلنگ

شرنگ شهد شود در زمان و شهد شرنگ

که پیش اسب تو باد جهنده باشد لنگ

چو از کمان تو در رزم بشنوند ترنگ

کنون بیایند از سیستان و از پوشنگ

تو از نبرد همه روز نام داری ننگ

به چشم خشم تو چون ارزنی بود ارژنگ

چو پشه ای بود اندر برابر تو پشنگ

اگر پدر بفرستد تو را به جنگ فرنگ

تن فرنگان از دارها کنی آونگ

فسار بر سر و بر دست بسته پالاهنگ

ز پشت و روی برون برده گوژی و آژنگ

که او مکان نهنگ است و تو خزینهٔ هنگ

اگر به نام تو کلکی کنم ز چوب زرنگ

ز روشنی چو مه و مشتری شود نارنگ

بود چو قافله و شعر من چو پیش آهنگ

همیشه سوی بلندی همی کند آهنگ

ز من محال بود در ستایش تو درنگ

ز بهر پرسش من نیم شب ز یک فرسنگ

چه بر نواحی روم و چه بر ولایت زنگ

چو آب مرو که آید ز جانب کیرنگ

بر آب نقش نیفتد به چاره و نیرنگ

قضا به خامهٔ نقاش بخت تو نیرنگ

ز چرخ برخ بداندیش تو غریو و غرنگ

کشیده تا به شباهنگ چنگ را آهنگ