آمد به فرخی و سعادت به دار ملک

اسلام را نظام و پسندیده صاحبی

فرزند فخر ملک محمد وزیر شاه

اندیشه و تامل او را مسلم است

هر روز نوبه نو همه دینار و گوهر است

یارست ملک را همه ساله وزارتش

فرخنده شد به دولت او روزگار او

شمشیر و تیر خسرو و رای صواب او

این هست بَدر حشمت بر آسمان دین

ای گوهر عزیز که هرگز نیافته است

آموختی تو که از پدر و جد خویشتن

تو افتخار ملک و ملوکی و بوده اند

تا حصن تو حصار بود ملک شاه را

میزان عقل تو است و مَحَکِّ ضمیر تو

تو ابر رحمتی و ز باران عدل تو است

تا ملک را نگار ز توقیعهای توست

زیرا که حور و ماه فرستد به مجلست

اقبال تو ز روی زمین بر فلک شده است

خواهد شدن به مِخْلْب شاهین ز همتت

از فر شاه از تو همه یُمن و یُسر باد

تا حَشْر در جهان ز وزیران و خسروان