غیاث دولت عالی تویی علی الاطلاق

هُمام نیست همایون تر از تو در آفاق

خطر گرفت به جاه تو گوهر اسحاق

شدست بخت مساعد به روی تو مشتاق

به خدمت تو سپهر از مجره بست نطاق

حواله کرد به تو رزق بندگان رزاق

که کلک توست کلید خزانهٔ ارزاق

جنان کجا شب معراج مصطفی به براق

ز بس بلندی در ساق عرش ساید ساق

شدن ز ملک خراسان به سوی ملک عراق

بود ز بلخ سپه تا به کَرخ و باب الطاق

چو بندگان کمر بسته خاضِع ُ الاَعناق

درست عقدی کان عقد را مباد طلاق

قبول شاه قباله صداقت تو صداق

که یک دل اند بزرگان به اتفاق و وفاق

که در خدا و پدر گشته اند عاصی و عاق

به جان دشمن بدخواه و حاسد زرّاق

چو بر نهند به حرّاقه پنبهٔ حرّاق

بدین سبب بود اقدام بهتر از احداق

وصال آن که نجوید ز خدمت تو فراق

که چوب تخت تو برّد ز شاخ او شقّاق

رحیق و ماء مَعین از حَمیم و از غَساق

که از صبا ببرد مرکب تو گوی سِباق

سرای تخت تو را شاخ اخضرست رواق

غلام عُشر کرام تواند سَبعِ نطاق

مصنفان کتاب مکارم الاخلاق

بس است مدح تو تعویذ خَشیهٔ الاملاق

که چیست نکته و معنی زنطق و استنطاق

زمن رهی سخن راست بی دروغ و نفاق

که هست خالی بازار شاعران ز انفاق

مرا چه سود زآب کروم و کأس دهاق

روم به راه تصوّف چو بوعلی دقّاق

ز سعی خلق و ز مرسوم بی نصعیب و خلاق

همی فریضه شناسم ز طاعت خلاق

که غازیانه بود رخت و حاجیانه وثاق

وگر ستایس تو نیستی مرا میثاق

به خانه برنهمی شعرهای خویش به تاق

زبهر آنکه تویی از همه کریمان تاق

که چون مدیح تو گویم بود به استحقاق

ز سنبل است همیشه به گلستان مِعلاق

طرب فزای دو باده است هر دو خوش به مذاق

یکی است برکف او زهر رنج را تریاق

چنو ندید کس اندر ولایت قبچاق

ز چشم بر دل و از دست بر جگر مرزاق

شود شکار سر زلف او دل عشاق

فروغ چشمهٔ خورشید و خامهٔ ورّاق

فزون از آنکه بود مر درخت را اوراق

مقیم باد در این خانه تا به روز تلاق

ستاره و مه عمرت زاحتراق و محاق

به شرق و غرب جهان باد دائم الاشراق

به خط نیزهٔ خطی : «ومالَهُم مِن واق »